Na zewnątrz liturgia tego radosnego dnia wyróżnia się też specyficznym kolorem stroju kapłana. Przez cały adwent (z wyjątkiem świąt czy wspomnień oraz Mszy św. roratnich) w liturgii obowiązuje fioletowy kolor szat liturgicznych. Ta barwa jest efektem zmieszania błękitu i czerwieni: błękit - wskazujący na niebo - wyraża to, co duchowe; z kolei czerwień oznacza walkę między duchem a ciałem - wielokrotnie aż do męczeństwa. Stąd połączenie błękitu i czerwieni symbolizuje dokonane przez Wcielenie Chrystusa zjednoczenie tego, co boskie i tego, co ludzkie. W dzisiejszą niedzielę (powtórzy się to jeszcze w czwartą niedzielę Wielkiego Postu) odstępujemy od fioletu na rzecz koloru różowego, który wyraża przewagę światła nad tym polem walki, a zarazem bliskość Bożego Narodzenia.

   Tradycja świętowania Niedzieli Gaudete wyrosła w czasach, gdy Adwent miał typowo postny charakter. Zresztą jeszcze do niedawna wchodził on w skład czasów zakazanych, w których między innymi obowiązywał zakaz urządzania zabaw hucznych. Wtedy akcentowano w ten sposób przerwę w tym rodzaju postu, jakim był Adwent. Był to jedyny radosny akcent Adwentu. Teraz, gdy Adwent obchodzony jest jako czas radosnego oczekiwania, niedziela ta stanowi bardziej kulminacyjny punkt tego okresu, trafnie wyrażając jego prawdziwą tożsamość.

   Niewiele już nam tego adwentu pozostało. Słowo adventus, w języku łacińskim oznacza przyjście. Starożytnym rzymianom kojarzył się jednoznacznie z oficjalnym przyjazdem cezara. W tym kontekście nam jeszcze bardziej winno kojarzyć się z radosnym oczekiwaniem na przybycie naszego Pana. Stąd w czasie tym więcej radości niż pokuty. Choć to drugie ma też wymiar daru Jemu przygotowywanego i każde poranne powstanie na roraty, każde zmuszenie się do przywracania porządku, dodatkowa modlitwa albo ofiara złożona na rzecz potrzebujących - choć kosztują, niosą radość.