Nam, ludziom wierzącym, nie trzeba tego wyjaśniać. To jeden taki dzień w roku, w którym prosimy naszego Pana, aby w realnej, cielesnej Postaci zechciał podejść bliżej naszych domów, ulic, placów zabaw, miejsc pracy, aby promieniami swojej łaski zechciał doświetlić szczególnie tych, którzy Jego dom omijają szerokim łukiem. Czy uczyni to skutecznie? Na pewno po raz kolejny się przypomni, znowu zmusi do myślenia, a przynajmniej da okazję. Nikogo nie będzie nigdy przymuszał. Raz ofiarowanej wolności nigdy nam nie odbierze. Jeśli jako Miłość Najczystsza zaprasza do wspólnoty z sobą, to nie będzie jedynie zapraszał. To my możemy stać się zapalnikami owej miłości, o ile wykażemy się autentyzmem i gorliwością - choćby podczas tej niezwykłej, czwartkowej procesji. Uświęcona tradycją wielu wieków winna przede wszystkim w nas samych odnowić i odświeżyć prawdę o Bogu ukrytym w hostii białej, a może też na nowo rozpalić gorliwość w szukaniu Go właśnie w ciszy naszej świątyni - czy to w ciągu dnia, czy podczas codziennej adoracji Najśw. Sakramentu przed wieczorną Eucharystią, a zwłaszcza w pierwsze czwartki miesiąca bądź tej comiesięcznej, nocnej z piątku na sobotę.

   Może wystarczy przypomnieć sobie ową dziecięcą gorliwość, z jaką przygotowywaliśmy się do przyjęcia I Komunii św.? Ileż tam było wiary w realną obecność Boga i jakie przeżycie rozpierało serce Nim wypełnione! No cóż? Najlepiej wiedzą o tym sportowcy, że nie da się przez cały czas utrzymać wysokiej formy. Nasza wiara też przeżywa wzloty i upadki. Ale to właśnie sportowcy powiedzą, że właśnie dlatego ćwiczyć, ćwiczyć i ćwiczyć.

    Wiemy, co spotkało sługę, który zakopał otrzymany talent (czy minę), nie puszczając go w obieg... Jeśli chcemy wieczność spędzić z Bogiem, musimy się oswajać z Jego obecnością. Temu służy przede wszystkim niedzielna Eucharystią, adoracje Najśw. Sakramentu czy nabożeństwa eucharystyczne. Jeśli ta służba będzie szczera to i doświadczenie Miłości nas zaskoczy.