Właśnie tak! - radosne oczekiwanie. Niezależnie od tego, co dzieje się na zewnątrz, bez względu stan zdrowia, gospodarki, samopoczucia i tak dalej... adwent pozostaje czasem radosnego oczekiwania na przyjście Pana. I choć jeszcze wiele razy usłyszymy o potrójnym Jego przyjściu: tym, które dokonało się już przed dwoma tysiącami lat; tym, z którym wiążą się nasze aktualne, przedświąteczne przygotowania; wreszcie o tym, które nastąpi na końcu czasów - to przecież elementem wspólnym dla nich wszystkich jest, oczywiście, radość oczekiwania. 

    Przed parafialnym odpustem (a w naszym wypadku to również przed adwentem) odbywają się zwykle rekolekcje parafialne. Zapraszani rekolekcjoniści usiłują przekazać nam to, co chciałby powiedzieć nam sam Pan Jezus. W tym roku, niestety, nie jest to możliwe w tej formie, jaką do tej pory znaliśmy. Niewielki limit wiernych w kościele, a i sam rekolekcjonista chyba trochę się przestraszył aktualną sytuacją, co trudno mu mieć za złe, no i ta niepewność - w każdej bowiem chwili może-my spodziewać się powrotu do stanu wielkopostnego, gdy to ograniczono nam limit wiernych w kościele do pięciu osób... Nigdy nie wiadomo. Co prawda, z wielkopostnymi rekolekcjami jeszcze się nam udało, ale nie było pewności, że sytuacja się powtórzy. Dlatego, w obliczu istniejących trudności, podjęliśmy decyzję, że w tym roku - nie rezygnując z rekolekcji - nadamy im jednak odmienną formę.  

 Dwoje młodych ludzi w kawiarni żartują ze sobą i uśmiechają się do siebie. Rozpromienieni, rozanieleni - już drugą godzinę... Kelner kilkakrotnie przebiegał obok ich stolika, wymowne spojrzenie rzucając im w talerzyki... Oni zaś, przeciągając te chwile szczęścia, wiedzą dokładnie, jakie zawisło między nimi pytanie: Kto płaci? Można by to nazwać niewinną przygodą, która po krótkiej chwili i tak będzie musiała znaleźć praktyczne rozwiązanie.

    Ale życie - czy w poważnym życiu pytamy Kto płaci? Zwykle zgadzamy się  co do tego, że nic nie ma za darmo (choć to nie do końca prawda). Jednak odpowiedź na pytanie Kto za to płaci? może czasem nawet uratować życie... 

   W osłupienie wprawić mogą wydarzenia, dziejące się w naszej Ojczyźnie. Niektórzy prorokują koniec świata. Może byłoby to najlepszym rozwiązaniem, ale raczej tak się nie stanie. Gdy bowiem apostołowie pytali o znaki końca czasów, Pan Jezus odpowiedział: Nie trwóżcie się, gdy posłyszycie o wojnach i przewrotach. To najpierw musi się stać, ale nie zaraz nastąpi koniec. Potem dodał: podniosą na was ręce i będą was prześladować. A na koniec: I z powodu Mojego imienia będziecie w nienawiści u wszystkich, ale włos z głowy wam nie spadnie. No, i tego należy się trzymać.  

   Co roku, w Uroczystość Wszystkich Świętych, polskie cmentarze żarzą się milionami zniczy. Pamiętamy o bliskich zmarłych. Oddajemy cześć poległym na wojnach i w czasie powstań. Mogiły toną w kwiatach i zniczach, ale mamy też bliskich, o których mało kto pamięta. Nie mają imion, nikt ich nie włączył do rodziny. To ci, wszyscy którym nie pozwolono się narodzić - dzieci. Ludzie. Miliony dusz, na marginesie naszych wspomnień, bo często są z pamięci wypierani. Czy można być bardziej wykluczonym?

   W tym roku, przez ręce Maryi, chcemy ich przyjąć, przytulić, przygarnąć, może nawet nadać imię. Będziemy prosić o wybaczenie te dzieci, którym nie pozwolono się narodzić. Ponadto zwrócimy się do wszystkich dzieci nienarodzonych, także tych zmarłych w sposób naturalny lub zmarłych tuż po porodzie, z prośbą o wstawiennictwo za nami u Boga.

   W tym szczególnie trudnym dla nas czasie potrzeba nam wszystkim jedności i wiary, oraz wspólnej modlitwy do Boga Ojca. Teraz wyjątkowo odczuwamy własną słabość, potrzebujemy wspólnego wołania o Miłosierdzie, o Miłość, która jest silniejsza niż śmierć.

    Owocem tej wielkiej modlitwy Polaków może być przywrócenie nadziei, wiary i przyjęcie pokoju Bożego.     

   Nie byliśmy do tego przyzwyczajeni: przed kilkunastu laty biskupi zaczęli mówić o tym, że Komunię św. przyjmować można zarówno na rękę jak i do ust. Wówczas się to nie przyjęło, ale nadszedł czas pandemii, w którym podgrzewana przez wiele ośrodków panika doprowadziła do przekonania, że wirus egzystuje najlepiej w kościele, zaś Komunia św. przyjmowana tradycyjnie, do ust, już na pewno zaraża życiu przyjmujących Ją.

    Na rozpoczynający się Tydzień Wychowania biskupi polscy wystosowali specjalny list, którego skrót poniżej prezentujemy.   

   Zwykle podczas remontów albo przeprowadzki odkrywamy przedmioty, które dla jednych są obciążeniem - po prostu śmieciami, a dla innych cudownym obudzeniem przeszłości.  

Zdawać by się mogło, że to taki banał: rodzina parafialna. Owszem, wszyscy jesteśmy braćmi i siostrami w Chrystusie Panu - jak to często słyszymy - ale niewielu wie cokolwiek o członkach tej rodziny, niektórzy skrzętnie jej unikają albo zupełnie nie przyznają się do niej. A ona przecież jest i trwa. Wydarzenia ostatnich dni wymownie o tym przekonują.