W domu to znaczy w Rohatyniu. Tam w domu sióstr prezentek można było się czuć jak u siebie. W piątek rano wraz z siostrą Damianą i klerykiem Wasylem zawiozłem ks. Tadeusza do Lwowa na pociąg. Niestety zwiedziłem tylko dworzec kolejowy i toalety, do których lepiej nie wchodzić. Na peronie poznałem Jurę, studenta medycyny polskiego pochodzenia z Iwanofrankowska (dawny Stanisławów, który obiecał mnie w sierpniu odwiedzić w Gdyni. Co zresztą uczynił. Wracając do Rohatyna zatrzymaliśmy się w Bóbrce (dawniej Bobrówka) - małej mieścinie, gdzie opiekę duszpasterską pełnią księża Salezjanie, znajomi siostry Damiany. Ks. Edward, proboszcz z Polski sprawuje liturgię w obrządku rzymskokatolickim, natomiast inni księża pochodzący z Ukrainy w obrządku grekokatolickim. Są bardzo gościnni. I zapraszają całe grupy do swojego domu rekolekcyjnego. Po powrocie do Rohatyna Piotra jeszcze nie było. Okazało się, że spędził czas na cmentarzu, porządkując zaniedbane groby, szczególnie polskich żołnierzy, których tam niemało pozostało. Ja musiałem odstawić samochód do sąsiada, ponieważ na ukraińskich drogach popsuło się trochę. Po dwóch godzinach auto było gotowe, a mechanik nie chciał żadnego wynagrodzenia. Został zatem zaproszony z małżonką w niedziele na kawę. Tymczasem pierwszy piątek miesiąca. Zatem miałem odprawić jeszcze dwie Msze święte: w Rohatyniu i Lipówce. Trochę się obawiałem, że ciężko będzie spowiadać w obcym języku, lecz z pomocą Bożą, oni tu polski język dobrze rozumieją. Nie było problemu ze śpiewem, służbą liturgiczną.

    Dziękuję dziś Bogu za ten czas, kiedy w skupieniu można było przezywać liturgie ukraińsko-polską ale przede wszystkim boską i doświadczać jedności wspólnoty Bożych dzieci.