Fragmenty Ksiąg Starego Testamentu pokazują, że Izraelici nazywali Boga Ojcem, a nawet porównywali Go do matki (Iz 66,13). O tym, że to sam Bóg pragnie, aby ludzie widzieli w Nim Ojca, najdobitniej świadczy pozostawienie przez Chrystusa uczniom przypowieści o synu marnotrawnym, zwanej także przypowieścią o miłościwym ojcu, w której stosunek Boga do grzesznego człowieka ukazany jest jako relacja ziemskiego ojca do jego niewdzięcznego, ale postanawiającego poprawę, syna. W końcu również Pan Jezus nauczył ludzi modlitwy Ojcze nasz...
   Dlaczego takie porównanie? Dojrzały emocjonalnie rodzic kocha swoje dzieci miłością bezinteresowną: jest dla nich dobry nie za to, jakie są, ale dlatego, że są jego dziećmi (oczywiście, musi stawiać im wymagania wychowawcze, ale to już inna historia...). Nikt normalny nie stwierdzi, że przestał kochać i nie wyrzuci na ulicę sześciolatka za to, że ten nie nauczył się jeszcze czytać. I Bóg również względem człowieka tak nie postępuje. Grzechy ludzi bolą Boga, pozbawiają ich łaski uświęcającej, ale nie Jego miłości. On chce dać Niebo każdemu człowiekowi w takim samym stopniu. Brzydzi się grzechem, ale nie grzesznikiem  jak przypominał Święty Augustyn.
   Biologiczny ojciec jest współtwórcą nowego ludzkiego życia. Bóg jest zaś Stwórca ludzkiego życia w ogóle. Gdyby nie stworzenie Wszechświata, nie pojawiłby się przecież na nim rodzaj ludzki. Tym bardziej więc Bóg   Stwórca zasługuje na tytuł prawdziwego Ojca każdego człowieka.