Od 25 marca do 25 grudnia mija dokładnie 9 miesięcy. Tyle potrzeba było, aby Słowo Ciałem się stało. Tyle potrzeba i dziś, aby na świat przyszedł człowiek. Oczywiście, że nie wszystkie dzieci rodzą się 25 grudnia, stąd - rzecz jasna - 9 miesięcy wcześniej nie następuje “powszechne poczęcie”. Ze względu jednak na odważną odpowiedź Maryi: Niech mi się stanie według słowa Twego, której pamiątkę udzielenia obchodzimy corocznie 25 marca, właśnie ten dzień ogłoszony został Dniem Świętości Życia.

   Dla człowieka wierzącego nie ulega wątpliwości, że życie jest świętością, bo pochodzi wprost od Boga. Nikt nie może życia dać - rodzice je co najwyżej przekazują. (Jakimż bolesnym doświadczeniem małżonków jest niemożność przekazania życia!) Nikt nie może życia ofiarować - lekarze w najlepszym wypadku mogą je przedłużyć - jeśli Bóg na to pozwala. (Ileż razy oni sami są zaskoczeni, że tak prosty zabieg, a się nie powiódł...) Skoro człowiek nie może wpływać na początek życia i jego podtrzymanie, to oznacza, że nie ma on nad nim władzy. A jeśli tak, to nie powinien on decydować o jego końcu.

Życie jest święte - jest wyłącznym darem Boga. Nie wszyscy to jednak rozumieją, a raczej: nie wszyscy chcą przyjąć taki tok rozumowania. Pycha, która była podstawą odstępstwa pierwszych rodziców i dziś wielu popycha do grzechu dzieciobójstwa: Nikt nie będzie decydował o moim życiu! Jakim moim? To już nie jest twoje życie. Nigdy nim nie będzie. Tu można wydobyć dziesiątki argumentów, by przeciwstawić się takiemu rozumowaniu, ale z uporem połączonym z głupotą dyskutować się nie da. Tu pomocną może być tylko modlitwa. W prosty sposób, bez intelektualnego zaangażowania, dzięki prostej, ale wytrwałej modlitwie (codziennie przez 9 miesięcy) można ocalić kolejne życie. Nadarza się okazja. Zmobilizujmy członków naszych rodzin, przyjaciół, znajomych do podjęcia dzieła Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. Nadarza się okazja - 25 marca. Zapraszamy!