Co myślimy słysząc: I Komunia święta? Jakie budzi to skojarzenia? Czy przywołuje na pamięć wyłącznie zastawione stoły, mnóstwo gości, białe sukienki i wielkie oczy dzieci, którym rodzice pozwalają zagłębiać się w stertę prezentów?
   Oczywiście, że dziecko jest w tym wszystkim najważniejsze, ale zbyt daleko w cień kryją się rodzice. To przecież ich ważny dzień - dziecko prawdopodobnie nadal niewiele rozumie. Owszem, wie - zdało, zaliczyło, nauczyło się... ale jakże to niewiele. To, co jest prawdziwą duszą tego, jakże wielkiego wydarzenia, jest jeszcze poza zasięgiem dziecięcej wyobraźni. Gdy rodzice przynieśli swą pociechę do kościoła i poprosili o udzielenie jej sakramentu chrztu św., przyjęli na siebie obowiązek wychowania dziecka w wierze katolickiej. To był rodzaj swoistej umowy: zobowiązujemy się czynić wszystko, by to dziecko, którym nas obdarowałeś, prowadzić każdego dnia ku Tobie, ale Ty, Boże je ochraniaj, umacniaj i prowadź do szczęścia wiecznego.
   Dzień I Komunii św. dziecka jest niejako podpisaniem aneksu do tamtej  umowy - tu zobowiązanie jeszcze wzrasta. Dziecko bowiem jest bardziej jeszcze podatne na kształtowanie nie tylko emocjonalnie, ale już również intelektualnie i duchowo. Teraz bardziej jeszcze niż po urodzeniu potrzeba wspólnego spędzania czasu, rozmów o Panu Bogu, przykładu, rodzinnych modlitw oraz systematycznego odwiedzania Tego, który zaprasza na ucztę, gdzie karmi nas swym Najświętszym Ciałem.
   Katecheci i księża zrobili co mogli - pierwsza Komunia św. dzieci już za trzy dni stanie się faktem, ale dalsze gruntowanie świadomości, uczenie modlitwy, przypominanie o pierwszych piątkach miesiącach i wiele, wiele innych zadań to bardzo odpowiedzialny obowiązek rodziców. Przede wszystkim rodziców. Z tego będą rozliczani. Niech więc im Pan Bóg dopomaga.