Te ostatnie też potrafią ból wywołać i to, rzecz dziwna, u strzelców - choć po czasie. W dniach narodowej żałoby aż nadto wyraźnie wybrzmiewają wyrazy skruchy i żalu z powodu niejednej strzelaniny nie dającej się porównać do dziecięcych zabaw, bo pozostały rany, których nie da się zabliźnić - czas się skończył... Trudno wątpić w szczerość owego żalu - przynajmniej tak długo jak długo rozsądek z premedytacją wbija swe ostrogi w świadomość autorów bolesnych wypowiedzi: "To mogłeś być ty!" Wystarczyło, aby ta katastrofa wydarzyła się kilka dni wcześniej lub później - inna delegacja, inny samolot, inne lotnisko... A może po prostu samochód, przejście dla pieszych, upadek ze schodów... Tak krótkie i kruche to nasze życie, że szkoda go na walki i potyczki. Św. Paweł przestrzega: “A jeśli pośród was jeden drugiego kąsa i pożera, baczcie, byście się wzajemnie nie zjedli” (Ga 5,15). Zaś Pan Jezus całkiem poważne pozostawił nam ostrzeżenie: “Z każdego niepotrzebnego słowa będziecie musieli zdać sprawę.” (Mt 12,36) Przestroga to więc dla nas, aby liczyć się ze słowami, które zbyt łatwouwalniają się spod naszej kontroli, odpowiedzialność i tak nam zostawiając. Jednocześnie warto na kanwie tych refleksji, obudzonych ostatnimi wydarzeniami, powziąć “zobowiązanie logoterapii”. Nie szczędźmy słów - zwłaszcza w stosunku do najbliższych - tych słów, które leczą, wprawiają w dobry nastrój, są wyrazem naszej ku nim miłości, podnoszą na duchu, wdzięczność wyrażają... Póki jeszcze mamy CZAS...