W dobie szybkich autostrad i nowoczesnych węzłów komunikacyjnych kto by poważnie traktował radę podaną nawet przez samego Pana Jezusa: Wchodźcie przez ciasną bramę! Bo szeroka jest brama i przestronna ta droga, która prowadzi do zguby, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą (Mt 7,13)?

   Ciekawe objaśnienie tego fragmentu podał w którymś numerze "Niedzieli" ks. Mariusz Rosik. Pisze on mianowicie, że powyższe słowa zupełnie inaczej były rozumiane przez słuchaczy Pana. Otóż "Babilon" to "brama Boga", dlatego myśli ówczesnych Żydów na sam dźwięk słów "szeroka brama" kierowały się ku wydarzeniom z 586 roku, kiedy to po zburzeniu Jerozolimy, król babiloński, Nabuchodonozor, tysiące ich przodków wiódł do swojej stolicy, która witała ich przestronnymi bramami. Jedna z nich zwieńczona była wizerunkiem bogini Isztar. Podobno bramy świętego miasta jawiły się przy szerokich bramach Babilonu niczym furtki domostw. A oni szli w niewolę.
   Piszę o tym dlatego, że dzisiejszy świat wychowuje ludzi ku wygodzie, łatwym zyskom, znaczeniu i szybkim profitom. Cierpliwość jest dziś kulą u nogi, a poświęcenie i ofiara hamulcami w dążeniu do sukcesu. Przypuszczam, że szare szeregi i partyzanckie oddziały w dzisiejszych czasach nie zna-lazłyby rekrutów...
   Dlatego tym bardziej trzeba zwrócić uwagę na tych, którzy potrafią choć odrobinę poświęcenia wykazać przychodząc codziennie na Mszę św. roratnią ku czci Matki Bożej. To nie tylko kwestia wcześniejszego wstawania - choć ta z pewnością najwięcej kosztuje. To również sprawa innej organizacji czasu. Trzeba się bowiem wcześniej położyć, a w związku z tym konieczne prace wykonać wcześniej. Aby tego dokonać należy zrezygnować z czegoś innego, na przykład z oglądania telewizji, zajmowania się grami komputerowymi itp. Zawsze byli tacy ludzie, którzy na różne sposoby wykazując się rezygnacją, dowiedli gotowości do ofiary. Niezależnie od wieku, punktem honoru była codzienna obecność na roratach, bez opuszczenia jakiejkolwiek Mszy św. Dobrze, że i dziś są tacy ludzie. Dobrze, że są rodzice potrafiący swoimi sposobami zmobilizować własne potomstwo do realizowania tego rodzaju postanowień adwentowych. To jest rodzaj wąskiej drogi i ciasnej bramy, przez którą niewielu chce wchodzić... Do tej pory podczas tych porannych nabożeństw notowaliśmy obecność około stu osób, w tym około trzydziestki dzieci. Pewnie mogłoby nas być więcej, ale dziękujmy Bogu za ten oddział, bo przecież nie wielką siłą Pan Bóg zwycięża i nie w goleniach męża ma upodobanie.