Rzekł Bóg: uczyńmy człowieka na nasz obraz, podobnego nam. (Rdz 1,26)
   Zbyt wiele razy słyszeliśmy te słowa Pisma św., aby nagle dziwić się ich brzmieniu. Przypadkowe czy celowe cofnięcie się do nich łatwiej budzi skojarzenia z wielkością człowieka niż z miłością Boga. Poniekąd słusznie. Przekonują nas o tym właśnie obchodzone święta Bożego Narodzenia. Św. Augustyn mówił, że Bóg właśnie po to stał się człowiekiem, aby każdy człowiek mógł dążyć do boskości. Nie znaczy to oczywiście, że możemy zostać bogami, ale wynikające stąd zobowiązanie aż nadto jest czytelne. Nie ulega wątpliwości, że sam fakt czynienia istoty rozumnej na obraz i podobieństwo Boże jest ogromnym przejawem Jego miłości, a poza tym zawiera w sobie wyraźnie sformułowane zadanie pod adresem człowieka, które dobitnie wyraził Pan Bóg w rozmowie z Mojżeszem: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty - Pan, Bóg wasz. Istotnie, jeśli mamy odzwierciedlać w sobie podobieństwo do Boga, to musimy być świętymi. Ale jakie to trudne!
   Wielu kaznodziejów, poszukujących analogii do piękna człowieczego, posługuje się przykładem szyby, która nie czyszczona w końcu przestaje spełniać swoją funkcję, za to pięknie utrzymana - pociąga pięknością, Bożym blaskiem. Podobnie jest z duszą oczyszczoną po adwentowych ćwiczeniach, wyrzeczeniach, wypełnionych postanowieniach i spowiedzi w ostatnich dniach odbytej...
   Można by jednak pokusić się o inny rodzaj porównania: dusza człowieka to lustro, w którym sam Bóg chce się przyglądać. Jakże pięknie odzwierciedla Boże podobieństwo człowiek o sercu czystym! Jak dostępne stają się w tej analogii słowa jednego z błogosławieństw: Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. - Tak, i to już ... w sobie samych.
   Być może sama myśl o tym, że tak wiele owych ponownie upodobnionych do Boga zasiada w tym czasie do wspólnego stołu, potrafi powstrzymać nas od waśni, sporów, kłótni i niepokojów. Może świadomość obecności wśród nas Chrystusa, który jest wszędzie tam, gdzie dwaj lub trzej zgromadzeni są w imię Jego (a przecież dzieje się to choćby podczas wspólnego śpiewania kolęd) będzie w stanie rozpalić tę gorliwość, która mobilizuje do bycia nieustannie (a nie tylko z okazji świąt) godnymi dziećmi Boga. Oby przyjęta tak niedawno łaska sakramentalnego oczyszczenia gościła w nas jak najdłużej, w ten sposób przyczyniając się do odmieniania oblicza tej ziemi i upodobniania nas na powrót do Boga.