Pieśni, wiersze, wspomnienia, a wszystkie z nutką nostalgii i żalu za czasem minionym. Nie tylko z powodu bezpowrotnie utraconej młodości, ale też czegoś, co nazwać by można nieuświadomioną pewnością, że Ona “te kwiatki” lubi i przyjmuje z radością, zapewniając swym dzieciom ochronę przed złem i spełniając zanoszony do Niej prośby.

Wianuszki ludzi wokół krzyży i kapliczek w miesiącu maju, wężyki dzieci wślizgujące się do chłodnego wnętrza świątyni, radosne powroty w gronie rówieśników... Jeśli nie było tam nawet głębi przeżycia, to pozostały przynajmniej wspomnienia. A łaska Boża i tak działała. Uczmy tego i dzisiejsze dzieci.