Takie było hasło pierwszej pielgrzymki Ojca Świętego Jana Pawła II do Polski. Odbywała się ona w dniach 2-10 czerwca 1979 r., a głównym jej celem było uczczenie św. Stanisława, patrona Polski w 900. rocznicę jego śmierci.

   Kiedy Karol Wojtyła zasiadł na stolicy Piotrowej, stało się jasne, że prędzej czy później musi dojść do wizyty papieża w Polsce. Komunizm trzymał się dość mocno, ale nie do wyobrażenia była sytuacja z roku 1966, kiedy to ekipa Gomułki nie zgodziła się na przyjazd papieża Pawła VI na uroczystości tysiąclecia chrztu Polski.
   Papież odwiedził wówczas Warszawę, Gniezno, Częstochowę, Kalwarię Zebrzydowską, Wadowice, Oświęcim, Nowy Targ, i Kraków.
   Największe place naszych miast stawały się po raz pierwszy w powojennej historii naszego kraju olbrzymimi świątyniami, które mogły pomieścić setki tysięcy ludzi. W Warszawie trudno było o bardziej symboliczne miejsce - Grób Nieznanego Żołnierza, a obok ołtarz papieski. To właśnie w tym miejscu wypowiedział te prorocze słowa w swojej homilii: "Wołam ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja: Jan Paweł II papież, wołam z całej głębi tego tysiąclecia, wołam
w przeddzień święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: "Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi."
   Tam wypowiedział też inne słowa, do których często wracamy, z roku na rok lepiej pojmując ich sens: "Człowieka bowiem nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa. A raczej: człowiek nie może siebie sam do końca zrozumieć bez Chrystusa."
   W Kalwarii Zebrzydowskiej powiedział m. in.: "Niech z tego miejsca do wszystkich, którzy mnie słuchają tutaj albo gdziekolwiek, przemówi proste i zasadnicze papieskie wezwanie do modlitwy. A jest to wezwanie najważniejsze. Najistotniejsze orędzie."
   W Krakowie z ust papieża padło retoryczne pytanie: "Czy można odrzucić Chrystusa i wszystko to, co On wniósł w dzieje człowieka? Oczywiście, że można. Człowiek jest wolny. Człowiek może powiedzieć Bogu: “Nie”. (...) Ale pytanie zasadnicze: Czy wolno? I: W imię czego “wolno”?"
   Ks. Feliks Folejewski po latach powiedział: W pierwszej pielgrzymce umieliśmy słuchać, rozumieliśmy sercem, rozumieliśmy to, co Ojciec Święty mówił  między oficjalnymi wierszami.