Takimi słowami rozpoczyna się jeden ze znanych, tak zwanych kanonów tezańskich, chętnie śpiewanych - nie tylko przez młodzież - podczas wspólntowych modlitw.
            Pan blisko jest - oczekuj Go
            Pan blisko jest - w Nim serca moc.
   W podobnym duchu staraliśmy się przeżywać minione trzy tygodnie adwentu i tak będziemy się starali przeżyć czekające nas jeszcze trzy dni. Środowy wieczór bowiem będzie już wyraźnym odczuciem... No, właśnie - czego? Zapytajmy siebie samych: Czego spodziewamy się po nadchodzących Świętach oraz czego oczekujemy od zbliżającego się Chrystusa? Przecież nie może być tak, aby ktoś, wybierając się dajmy na to do Rzymu, najwięcej uwagi poświęcił chwilom spędzonym w Mc Donald-dzie. To przecież zabytki, historia, kultura. Tam nawet kamienie mówią...
   Czyż nie jest podobnie z naszym świętowaniem? Tyle wyczekiwania, śpiewów, modlitw, ofiar materialnych i duchowych, ale gdy przyjdą owe dni, gdy już Chrystus pośród nas, wówczas - tak jak niegdyś w Betlejem - nie ma się do kogo przytulić. Stoły świąteczne (nasze Mc Donald-y...) zajmują większość naszego świętowania. Odwiedzimy, co prawda, znajomych, udamy się z rewizytą, posiedzimy, porozmawiamy... A Pan Jezus krążyć będzie od furtki do furtki, od domofonu do domofonu... Czy chociaż Mu pośpiewamy? Czy pomodlimy się wspólnie? Czy przed wigilijną wieczerzą odczytamy stosowny fragment z Pisma Świętego? Czy damy Mu odczuć, że to On jest tu najważniejszy, że zdecydowanie wygrywa z pierogami, karpiem czy piernikiem...?
   Obyśmy jeszcze serca mieli na ten czas oczyszczone! Obyśmy wymościć zdołali żłóbek swemu Panu w naszych wnętrzach! Ostatecznie to Jego urodziny. To On winien się dobrze czuć w naszym towarzystwie. Dobrze jest świętować i bawić się przy Solenizancie. Jeszcze lepiej, gdy to On czuje się dobrze z tymi, których do ucztowania zaprosił. Pamiętajmy: Pan blisko jest... Niech więc zelektryzuje nas myśl o tym, że to On musi tu być najważniejszy.