Któż jej nie zna. To dość łatwa forma modlitwy, bo wymaga jedynie powtarzania ciągłego „módl się za nami" po każdym tytule odnoszącym się do Matki Najświętszej. Samo słowo litania pochodzi od greckiego litaneia, oznaczającego błaganie. Na przykład w najstarszej litanii Kyrie z V wieku, po każdym z wezwań kierowanych do Boga, następowało sekwencyjne Panie, zmiłuj się. W litanii do Matki Bożej użyto innego „refrenu", zdaje się najwłaściwszego w odniesieniu do naszej Matki - Módl się za nami, co ma podkreślić fakt, że zwracamy się do Boga przez pośrednictwo Maryi. W swoistego rodzaju dialogu błagalnym wierni powtarzają chórem słowa wypowiedziane przez prowadzącego modlitwę i w ten sposób wołają o pomoc. I tu okazuje się, że - wbrew pozorom - nie jest to wcale takie proste. Niektóre z owych wezwań są łatwe i zrozumiałe dla każdego, ale pamiętać trzeba, że modlitwa ta nie powstała od razu - rodziła się na przestrzeni wieków. Nazywa się ją litanią loretańską, co (słusznie zresztą) budzi skojarzenia z włoskim miastem Loreto, gdzie w bazylice znajduje się domek Matki Bożej. Tam litania ta szczególnie była odmawiana i propagowana. Nie tam jednak powstała. Źródła mówią o francuskich jej korzeniach sięgających XII wieku. Niestety, jej pierwotne brzmienie nie przechowało się do naszych czasów. Pośród wielu wzorów litanii maryjnych utrwalił się ten właśnie, który od pierwszej połowy XVI wieku używany był w Loreto. W 1581 roku papież Sykstus V nadał za jej odmawianie przywilej odpustu. Nazwy Litania loretańska zaczęto powszechnie używać od 1575 roku, kiedy to dyrektor chóru w Loreto Costanzo Porta skomponował najstarsze znane opracowanie muzyczne litanii na osiem głosów.  

   O ile nie mamy problemu z konteplowaniem wezwań w stylu Matko dobrej rady, Stolico Mądrości czy Przyczyno naszej radości to już inne wezwania jak Domie Złoty, Wieżo z kości słoniowej czy Arko Przymierza wymagają pewnej wiedzy teologicznej. Dzieje się tak, bo - jak wskazaliśmy wyżej - powstawały one na przestrzeni wieków w środowisku ludzi pobożnych, dostrzegających w Najświętszej Matce spełnienie zapowiedzi prorockich oraz dających upust swojej religijnej wyobraźni ku chwale Boga. Ponieważ ta nie miała granic, jak się też okazywało, przy absolutnie dobrych chęciach tworzyła tytuły sprzeczne nawet z nauką wiary, papież Klemens VIII w roku 1601 wydał dekret mówiący o konieczności zatwierdzenia litanii przez Stolicę Apostolską. W ten sposób legalnie włączono do litanii m.in. wezwania: w 1675 Królowo Różańca Świętego, w 1846 Królowo bez zmazy pierworodnej poczęta, w 1903 Matko Dobrej Rady. Po zatwierdzeniu liturgicznego święta NMP Królowej Polski 3 maja, 12 października 1923 roku dołączono do litanii tytuł Królowo Korony Polskiej, który po drugiej wojnie światowej zmieniono na: Królowo Polski. Pod koniec ubiegłego roku Kongregacja ds. Kultu Bożego i sakramentów przychyliła się do prośby J. E. Józefa Michalika, Arcybiskupa Metropolity Przemyskiego, aby w rzeczonej litanii po wezwaniu Matko Łaski Bożej mogło być dodane wezwanie Matko Miłosierdzia. Tak oto znów jesteśmy świadkami nowego w starym rzekomo Kościele.