Są one stałą okazją, wezwaniem, by podjąć owocny wysiłek ujęcia tajemnic Bożych, objawionych przez Chrystusa. W czerwcu uwaga Kościoła kieruje się ku Sercu Pana Jezusa. Nabożeństwo to, związane w swych początkach z osobą św. Małgorzaty Marii Alacoque, z objawieniami, których dostąpiła, przypomina nam wspaniałą prawdę wiary katolickiej o Wcieleniu. Jest bowiem zwró-ceniem naszej uwagi na święte człowieczeństwo Chrystusa.

Czym bowiem jest serce? Zazwyczaj potocznie traktuje się je jako synonim uczuć, jako swoistą umiejętność, wrażliwość na potrzeby bliźnich, skłaniającą nas do pomocy. Ale serce pojawia się także na kartach Pisma św. jako określenie najgłębszej strefy w człowieku, tej strefy, która jest odpowiedzialna za podejmowanie decyzji, która je wyznacza, nie kierując się jakimiś pozorami, co może mieć miejsce w przypadku uczuć.

Serce Chrystusa to związany z Jego ludzkim intelektem i wpływającą na niego łaską uświęcającą, swoisty powód, bodziec dla woli, wyznaczający działania, których przedmiotem jest Bóg. To właśnie Serce Chrystusa, czyli rodzący się w intelekcie bodziec dla woli, pozwala mu reagować zgodnie z rzeczywistością na miarę rzeczywistych potrzeb ludzi. To właśnie miłość, wynikająca z serca, czyli z intelektu i woli, a nie z samych tylko uczuć, nastrojów, czy chwili skłania Chrystusa do podjęcia męki jako ofiary złożonej Bogu za grzechy ludzi.

W naszym życiu religijnym konieczny jest stały, wręcz nieustanny kontakt z drugą osobą, ciągłe z nią spotkania. Tylko bowiem wtedy ożywa nasz intelekt, zwracając się przez wolę do drugiej osoby, na sposób miłości, wiary i nadziei.

Nabożeństwo do Serca Chrystusa Pana nie jest więc jakimś sentymentalnym tylko porywem, lecz wprowadza w wielkie tajemnice naśladowania Chrystusa Pana w sposób świadomy i dobrowolny.