To jeden z wielu przejawów mądrości, jakimi karmili nas rodzice. Dlatego przy drzwiach każdego domu wisiała kropielnica, aby - czy to wchodząc, czy też wychodząc - uczynić znak krzyża świętego wodą święconą. Nikt nie kroił chleba, zanim wpierw nie uczynił na nim znaku krzyża świętego. Nie było mowy, aby rozpocząć podróż czy pracę, bez przeżegnania się. Szczególnie bogate w paraliturgiczne obrzędy były zwyczaje ludzi żyjących na wsi: pierwsza skiba, pierwszy zasiew, pierwszy pokłos - to były nie tylko czynione przez rolników znaki krzyża świętego, ale specjalne formuły modlitewne, dopasowane do różnych okoliczności życia wiejskiego. Zanim pierwsze snopy spadły w stodole, najpierw należało ją oczyścić ze starej słomy, następnie rzucało się gałązki specjalnej rośliny bagiennej czy torfowej, której intensywny zapach (przynajmniej przez jakiś czas) miał odstraszać myszy. Następnie gospodarz brał wodę święconą, która była zawsze, w każdym domu, i znów odmawiając specjalne modlitwy, kropił zarówno zagrody jak i klepisko. Nawet udając się do lasu, odmawiano krótką modlitwę: Idę w las, biorę Najświętszej Maryi Panny pas i tym pasem się opasam, wszystkie niebezpieczeństwa, złe duchy od siebie odstraszam, a chęć, moc i siłę do pracy, z woli Bożej do siebie przygarniam.

   To działało. I dziś żyje wielu świadków tamtego czasu i tamtych zachowań. Jakże dziś człowiek mało pokorny, skoro wydaje mu się, że wszystkiemu sam podoła! Rozpoczynajmy wszystko z Panem Bogiem i uczmy tego dzieci. Zwłaszcza dzieci. Początek nowego roku szkolnego jest po temu szczególną okazją. Bez Boga ani do proga...