Czas jest na pewno wartością kruchą i ulotną. Jest jak mydlana bańka na wietrze, jak płatek śniegu, jak nić pajęcza... Ale to przecież jest wszystko, co posiadamy. To, że kiedyś wyślizgnie się nam jak ryba z mokrych dłoni, jeszcze nie oznacza, że wolno nam go sobie lekceważyć. Wczytując się w ewangeliczny opis Sądu Ostatecznego przerażamy się myślą, że tak straszliwy wyrok pada na tych, którzy nie nakarmili, nie napoili, nie przyodziali, nie przyjęli do domu, nie pocieszyli, nie odwiedzili... Dlaczego? Bo źle wykorzystali czas! Ten czas płynął im z tą samą szybkością, co gościnnym, karmiącym, miłosiernym, ofiarnym. Różnica polega jedynie na tym, że ci pierwsi kruche naczynie czasu wypełniali rzeczami równie kruchymi i nietrwałymi, a gdy pękła bańka czasu, pozostała pustka. Ci natomiast, którzy mieli świadomość swej przemijalności, roztropnie myśleli o tym, co pozostawią po sobie, gdy zerwie się owa nić pajęcza, gdy pryśnie tęczowa bańka...

   Zabijanie czasu to bezmyślne trwonienie okazji do napełniania prawdziwymi wartościami tego, co z istoty swojej nie ma wartości. Niewiele jest wart pusty portfel...