Za każdym razem, gdy dowiadujemy się o przyjściu na świat nowego człowieka, przejmuje nas radość. Jakże mogłoby być inaczej? Dziecko przecież to taka mała, śliczna i bezbronna istota i do tego człowiek! Z każdym dniem jego rodzice stają wobec bardzo trudnego zadania: mają wychować swoje dziecko na dobrego człowieka i dobrego katolika. (Z zachowaniem takiej właśnie kolejności, bo przecież nie można być dobrym chrześcijaninem, nie będąc dobrym człowiekiem.) W tym zadaniu mają ich wspierać rodzice chrzestni. To instytucja znana od wieków, a samo wybranie kogoś do tej roli jest zaszczytnym wyróżnieniem. Problem jednak polega na tym, że nie wszyscy mają świadomość zobowiązań jakie ma do spełnienia rodzic chrzestny. O ile bowiem nie wybiera się rodziców - ci po prostu przekazali dziecku życie - o tyle rodzice chrzestni muszą być dobrani dość skrupulatnie. Dlaczego? Ano dlatego, aby dziecko miało w nich dobry przykład religijnego wychowania, a co za tym idzie: mogło się uczyć przede wszystkim umiłowania Boga oraz służby bliźniemu. 

   I tu powstaje pewien kłopot: niektórym rodzicom w obecnych czasach bardzo trudno jest znaleźć (nawet i poza rodziną, wśród znajomych) kandydatów spełniających określone kryteria. Jakie mianowicie? 1) Musi być osobą odpowiednią do podjęcia tego zadania i ma intencję jego pełnienia. 2) Ukończył szesnasty rok życia. 3) Jest katolikiem, przyjął bierzmowanie i Eucharystię oraz  prowadzi życie zgodnie z wiarą i odpowiednie do podejmowanego zadania. 4) Nie podlega karze kanonicznej. 5) Nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest. Oczywiście najwięcej problemów dotyczy zwykle punktu trzeciego, a w szczególności prowadzenia życia zgodnego z wiarą i odpowiedniego do podejmowanego zadania. Najprościej mówiąc chodzi bowiem o to, aby mógł przyjmować Komunię świętą, a do tego nie może trwać w pozasakramentalnym związku, musi dawać dobry przykład wiary, regularnie uczęszczać na Msze św. i spowiadać się, czyli być praktykującym katolikiem.

   Tymczasem zdarzają się przypadki proszenia o zaświadczenie do pełnienia roli rodzica chrzestnego przez ludzi, którzy w kościele się nie pojawiają, są po prostu nieznani. Nie można wówczas komuś takiemu potrzebnego zaświadczenia wydać (nie mówiąc o tym, że trzeba mieć tupet, aby się o nie ubiegać...). Rodzice chrzestni są bowiem powołani do tego, by „ratować sytuację\" gdy naturalni rodzice dobrego przykładu wiary nie dają.