Nie licząc dnia dzisiejszego pozostaje nam jeszcze tydzień tego pięknego czasu oczekiwania, zwanego adwentem. Jego urok rozumie się sam przez się:   - Przede wszystkim jest to czas ciszy i uśpienia. (Niezależnie od tego, czego doświadczamy w swoim otoczeniu.) Cisza jest drugim imieniem adwentu. Poczynając od uśpionej przyrody poprzez długie wieczory, wczesnoporanne nabożeństwa roratnie, na które - również w ciszy - podążają rozkochani w Bogu i Jego Najświętszej Matce pobożni ludzie. Dla wielu jest to też czas ucieczki od zgiełku i gwaru, który sami wpuściliśmy do swoich domów poprzez szklaną pułapkę ekranu czy monitora. Rezygnacja z tego „dobrodziejstwa\\\", choćby na czas adwentu, pozytywnie wpływa na system nerwowy, a przede wszystkim stanowi poszerzenie strefy spokoju i ciszy, w której zdecydowanie łatwiej usłyszeć Boga.

    - To zaś jest rzecz druga, przesądzająca o szczególnym uroku tej pory. Czyż bowiem nie właśnie o to chodzi, aby wraz z Maryją trwać przy Bogu, w oczekiwaniu na Jego Narodzenie? Maryja swoim milczeniem mówi nam więcej niż niejeden kaznodzieja. Ona ma świadomość Wielkiej Tajemnicy, która rośnie pod Jej sercem. Nie chce zaś budzić Jej przed czasem. Po prostu czeka. Milczy i oczekuje. Święty Łukasz na początku swojej ewangelii dwukrotnie używa słowa rozważać. I to w odniesieniu do Najświętszej Matki. Tuż po słowach Gabriela Maryja zmieszała się i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Drugim zaś razem, już po Narodzinach Pana, gdy przybyli do nich pasterze, Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu.

    - Inaczej przecież nie można. Tak wielkiej Tajemnicy i tak potężnego Daru nie wypada zagłuszać zgiełkiem kolęd przed czasem wypełniającym stragany współczesności. Cenniejszym jest milczenie szukające odpowiedzi Tego, który pofatygował się na nasz świat nie przypadkiem. On naprawdę ma nam wiele do powiedzenia. Słuchajmy więc, rozważajmy i zachowujmy w sercach to, co służyć ma naszemu zbawieniu.