To Chrystus założył Kościół, opiekował się nim, służył mu i pozostawił po sobie następców. Nie odszedł jednak zupełnie - pozostaje z nami w sakramentach, a szczególnie w Eucharystii, zaznaczając przy tym, że kto nie będzie spożywał Ciała Syna Człowieczego i nie będzie pił Krwi Jego, nie będzie miał życia w sobie. Największym jego pragnieniem od zawsze było, byśmy byli Jego naśladowcami, służąc sobie w miłości. I to jest właściwy cel powołania do życia Kościoła jako wspólnoty miłości.
   Dlatego tak ważne są wszystkie działające w jego strukturze wspólnoty. Tak zróżnicowane jak dary Ducha Świętego - każdy może znaleźć w nich swoje miejsce, w zależności od darów, jakie od Ducha otrzymał. Bez tychże wspólnot brakuje przepływu miłości. Cóż z tego, że odnawiane są świątynie, jeśli słabnie duch w sercach tych, którzy mają je wypełniać? Nie wolno do tego dopuścić. W przeciwnym razie obserwować będziemy to, co już dokonało się na Zachodzie: kościoły pięknie odrestaurowane, wspaniałe zaplecze w postaci domów rekolekcyjnych, sal a nawet boisk sportowych, a brakuje modlitw i śpiewów w domach modlitwy, brakuje powołań, dzięki którym rosłaby chwała Boża. Jeśli zaś kościoły pustoszeją, przestają być potrzebne. W dzisiejszej Francji co dwa tygodnie znika jeden budynek sakralny - przez rozbiórkę, przekształcenie, zniszczenie, przez pożar lub zawalenie. Dwie trzecie pożarów w budynkach sakralnych jest spowodowanych podpaleniem... Tylko w 2018 roku w tym kraju odnotowano 877 ataków na katolickie miejsca kultu. Ta liczba wzrosła pięciokrotnie w ciągu zaledwie 10 lat. Jednocześnie co piętnaście dni we Francji wznoszony jest nowy meczet. Pocieszanie się słowami Pana Jezusa, że bramy piekielne nie przemogą Kościoła, jest przerzucaniem na Niego zadania obrony wiary i troski o własne zbawienie. Włączajmy się we wspólnoty!