Jeszcze do niedawna obchodziliśmy tę uroczystość we czwartek - czterdzieści dni po Zmartwychwstaniu. Przesunięcie jej na następującą niedzielę dokonało się, by i pracujący mogli przeżywać radość Chrystusowego wstąpienia do nieba.

   Przeżywamy ten dzień i pytamy: Jesteśmy radośni? Zbytnio przyzwyczailiśmy się do cyklicznego ponawiania pamiątek najważniejszych wydarzeń historii zbawienia i pewnie dlatego tak trudno o autentyczną radość. Nie chodzi tu bynajmniej o emocjonalne jej wyrażanie, ale o umiejętność spojrzenia ze spokojem na fakt Wniebowstąpienia naszego Pana jako na zapowiedź czekającej nas rzeczywistości. Skoro powiedział On: Pójdź za Mną - to aż do końca, aż do szczęśliwej wieczności.

   Oczywiście, że łatwiej o tym mówić i snuć marzenia niż realizować. Mimo szczerych chęci spełniania Jego najświętszej woli, wciąż jednak popadamy w grzechy, pozostając w niebezpiecznie odległym dystansie od Prowadzącego. Co zrobić? Wydaje się, że rzeczą najważniejszą jest naśladować Go w tym, co sam uznawał za najistotniejsze: trwaniu w jedności z Ojcem. Jego niezliczone modlitwy, noce nieprzespane, bo spędzone na spotkaniach z Tym właśnie, z którym stanowi On jedno oraz zachęta skierowana do uczniów, by trwali na modlitwie w oczekiwaniu na Pocieszyciela... To daje do myślenia. Przypomnijmy sobie, z jaką radością, odwagą i pewnością siebie wyszli z Wieczernika apostołowie po otrzymaniu darów Ducha Świętego. Iluż to ludzi szczerze pytało ich o sposób realizowania dalszej drogi życia! A źródłem tego było wytrwałe, wspólnotowe błaganie o wylanie łask trzeciej Osoby Boskiej.

    Też mamy taką możliwość. Przecież wszędzie tam, gdzie dwaj lub trzej zgromadzeni są w imię Pana Jezusa, tam i On jest. Wystarczy więc nawet modlitwa małżeńska czy rodzinna. Jednak w najbliższą sobotę będziemy usiłowali odtworzyć pentakostalną atmosferę Wieczernika w naszej świątyni: Adoracja, śpiew, wspólnotowa modlitwa. Nie powiem, że nie może Cię tam zabraknąć, bo przecież jest to możliwe, ale gdy zakosztujesz - wrócisz bogatszy.