Przed laty myśl moja, właśnie pod wpływem kolędowych rozmów uleciała do Pierwszego Listu św. Pawła Ap. do Tymoteusza i... tam ugrzęzła. Pisze bowiem Paweł: A bez wątpienia wielka jest tajemnica pobożności (3,16). Dodać by można: I to jak wielka! Jak bowiem dzięki usilnym staraniom określonych grup ludzi zdołano już zatrzeć w wielu umysłach granicę między sztuką a erotyzmem, między erotyzmem a pornografią, podobnie też udało się (być może tym samym ludziom) wprowadzić zamęt myślowy w odniesieniu do tego co jest jeszcze wiarą, a co już obojętnością, co jeszcze serdeczną pobożnością, a co już szkodliwą dewocją.

   Doprawdy wielka jest tajemnica pobożności, bo nie dość, że sama w sobie stanowi ona tajemnicę, to jeszcze w odniesieniu do zachowań konkretnych osób, te zaś w zależności od powodujących nimi intencji należy rozpatrywać bardzo powściągliwie.

   Za przykład weźmy postawę, w jakiej przyjmujemy Komunię św., bo w tym akurat względzie zrodziło się pytanie podczas jednej z kolędowych rozmów: Należy stać, czy uklęknąć? Sprawa ta była już szczegółowo objaśniana z jedno- znacznym stwierdzeniem, że w tym wypadku normę stanowi postawa stojąca. Spójrzmy jendnak na ten problem od innej strony: Dla wielu spośród nas ar- gumentem rozstrzygającym byłby pragmatyzm - po prostu: Tak jest szybciej. Dla mnie samego nie jest on jednak przekonujący. Z całą pewnością więcej pietyzmu zawiera postawa klęcząca. Z chwilą jednak wycofania z kościołów balasek (tzw. kratek) - w myśl zaleceń Soboru Watykańskiego II, by dać wyraz jedności kapłana z wiernymi - tego rodzaju postawa komunijna (uwzględniając brak punktu podparcia) wymaga jednak pewnej zręczności. A nie oszukujmy się: procent sportowców, i w ogóle ludzi młodych przystępujących do Komunii św. nie jest raczej przytłaczający... Jest za to wielu ludzi chorych i starszych, którym trudno nawet obrócić się w miejscu po przyjęciu Komunii św. Są to jednak w dalszym ciągu trudności z dziedziny praktyki. Większe niebezpieczeństwa dostrzegam w dziedzinie ducha. Rodzą się bowiem niepokoje u tych zwłaszcza, którzy nie klękają, że są może za mało pobożni. Padają też nieostrożne oskarżenia pod adresem klękających, że są "nawiedzeni".

   Ponadto u tzw. tradycjonalistów łatwo zakiełkować też może ziarno pychy, rozkwitające myślą, że oto ja jestem świętszy niż tamci. A po co komu te niepokoje? Można przecież, chcąc należną cześć oddać Bogu, przyklęknąć na jedno kolano, stojąc tuż za przyjmującym aktualnie Komunię św., bądź też w razie trudności skłonić się zaledwie. Bóg zrozumie. On i tak patrzy w serce. Bo tak naprawdę to ono jest najważniejsze - liczy się właśnie dyspozycja serca.