Tego określenia chętnie używa też obecny papież Benedykt XVI cierpliwie, z łagodnością i pełnią miłości zachęcając do tego rodzaju poszukiwań, których owocem będzie odkrycie, że podobnie jak Ziemia nie stanowi centrum wszechświata, tak i człowiek nie jest w nim najważniejszy. Wszystkie nasze sprawy, tęsknoty, dążenia i plany o tyle mają sens, o ile stanowią swoisty taniec miłości wokół Boga - Absolutu. Przez jakże wiele wieków ludzkość, trwając w przekonaniu o słuszności własnego myślenia, w nieprawdopodobny sposób komplikowała sobie obliczenia, aby znaleźć naukowe potwierdzenie dla wcześniej założonej tezy - przecież z ziemskiej perspektywy tak to wyglądało! O ileż bardziej sensownym staje się świat opisywany już według Kopernikowego odkrycia! Łatwiej go zrozumieć, opisać, dostosować się do niego i wykorzystać ogrom jego bogactw.

   Ten rodzaj przełomu każdy winien przeżyć w życiu duchowym: po co naginać rzeczywistość do swoich wyobrażeń i wierzyć tym, którzy w coraz bardziej zawiły sposób ją tłumaczą? Czyż nie lepiej uznać Boga za centrum nie tylko własnego życia, ale centrum całego wszechświata? Czyż to nie prostsze, łatwiejsze? Od chwili uznania tego faktu zupełnie inaczej rozumie się Jego  oczekiwania względem nas i prawa przez Niego stanowione.

   Rekolekcje - to właśnie czas rozmyślań, obserwacji i analiz. Dobry plan na życie nie jest jeszcze pełnią sukcesu, ale pozwala zminimalizować wysiłki

i wyeliminować kosztowne eksperymenty. W tym sensie rekolekcje stają się już nie tylko okazją, ale wręcz obowiązkiem - obowiązkiem miłości. Ten bowiem, który w każdej sekundzie życia naszego zatroskany jest o nasze szczęście gotów jest w każdej chwili wprowadzić nas na orbitę swej łaskawości, a życie nasze uczynić radosnym tańcem miłości wokół Niego. Decyzja jednak należy do nas. Potrzeba tylko przełomu w myśleniu. Ważnego przełomu.