W poczekalni u lekarza było akurat pełno czekających pacjentów. Starszy pan w pewnej chwili wstał i zwrócił się  grzecznie, ale stanowczo do siostry:
   - Przepraszam, ale ja byłem zarejestrowany na dziesiątą, a teraz mamy już prawie jedenastą, dłużej czekać nie mogę; byłaby pani tak uprzejma wyznaczyć mi inny termin?
   Jedna z czekających szepnęła z przekąsem do sąsiadki:
   - Też mi! Ma już przynajmniej osiemdziesiąt lat i nie może dłużej czekać; cóż on takiego ma do roboty?
   Staruszek usłyszał tę uwagę i zareagował natychmiast:
   - Proszę pani, ja już mam 87 lat i właśnie dlatego nie mogę sobie pozwolić, abym z tego krótkiego i kosztownego czasu, jaki mi jeszcze pozostał, zmarnować choćby minutę.
   Racja! Pytanie tylko, czy ten sposób rozumowania jest właściwy tylko ludziom starszym? Wiadomo, że dzieci mogą nie myśleć o końcu życia, o gromadzeniu zasług, o dobrym gospodarowaniu czasem. Wiele tego czasu po prostu "przepuszczają" na zabawie czy bezsensownym ślęczeniu przed telewizorem lub monitorem komputera. Ludzie dorośli powinni być nieco inni,
a tymczasem - szczególnie w czasie wakacji i urlopów - z szczególną hojnością przyznają sobie prawo do trwonienia czasu właśnie przed telewizorem, na lekturze bezsensownych piśmideł i na niekończących się spacerach po gwarnych supermarketach. Kiedy zrozumiemy, że każda chwila czasu jest istotna dla naszego zbawienia? Życie to nieodwracalny eksperyment. Na pociechę mamy jedynie wyniki tych poprzednich, zakończonych ostatnim oddechem ludzi, których już pośród nas nie ma. Warto je przeanalizować, bo koszta tego typu doświadczeń są potwornie wysokie. Uczmy się od najlepszych, sięgajmy po najdoskonalsze wzory, a zyskamy pokój ducha oraz pewność słuszności podejmowanych działań.