Ten typ rozważań dominuje wśród malkontenckich mieszczuchów, sprowadzających kwestię pogody do tego czy będą oni mogli zażywać wypoczynku w wymarzony sposób i w zaplanowanym czasie.
   Oto obraz człowieka współczesnego, oceniającego zjawiska zewnętrzne, od siebie niezależne w zależności od tego czy mu są wygodne, czy ułatwiają czy też utrudniają życie. A gdzie Pan Bóg w tym wszystkim? Może już nie powinien być brany pod uwagę? Może nie te czasy? Może nie warto się Nim przejmować?
   A gdyby On sam chciał powiedzieć, że próbuje człowieka doprowadzić do opamiętania? Gdyby w ten sposób próbował nas zmobilizować do gorętszej modlitwy, odmiany życia, upokorzenia się przed Stwórcą? Czy dojrzeliśmy do tego?
   Tego rodzaju wiary nauczyć się można na wsi, obcując z naturą i z ludźmi, którzy są w najbliższym z nią kontakcie. Dla nich nie jest problemem odpocząć w dzień słoneczny czy deszczowy (raczej ten drugi stwarza im ku temu okazję). Deszczowe lato jest utratą inwestycji, zmarnowaniem Bożego daru - zboża i fiaskiem trudnej, wyczerpującej pracy. Ich porażka w tym względzie może zaowocować i naszym głodem. Ale kto by o tym myślał? Można przecież zaimportować zboże. Tańsze! I tu dokonuje się największa porażka, bo czyż Bóg, który stwarza okazję do nawrócenia nie może doświadczyć całego świata, podobnie jak doświadcza nas? Co wówczas z importem? Tu potrzeba naprawdę modlitwy, pokornego uznania swojej od Boga zależności i zmiany swego wnętrza - nie metod badawczych meteorologów. Więcej Boga w naszym życiu! - to i słońca więcej będzie w nas samych, ale też i na naszym polskim niebie.