Gdy dziesięć lat temu, 11 września 2001,  w Nowym Jorku płonęły wieże World Trade Center, a telewizje relacjonowały to na żywo,  dziennikarze co jakiś czas powtarzali: „To, co państwo widzą, to nie jest film, to się niestety dzieje naprawdę". Takie przypomnienie jest nam potrzebne  kino i telewizja przyzwyczaiły każdego z nas do oglądania obrazów, które kiedyś uznalibyśmy za zupełnie nieprawdopodobne.

   Czegóż to nie widzieliśmy na różnych filmach? Katastrofy możliwe - trzęsienia ziemi, wichury, epidemie wojny  i zupełnie niemożliwe, takie jak inwazje kosmitów. Tak się do tego przyzwyczajamy, że może jeszcze bardziej jesteśmy zszokowani, gdy widzimy, że tragedie takie „jak na filmie" wydarzają się naprawdę, może niedaleko od nas: ataki terrorystyczne, zatonięcia ogromnych promów pasażerskich, brutalne morderstwa, katastrofa samolotu z najwyższymi władzami państwa.
I wtedy taka tragedia już nie jest abstrakcją taką, jak oglądany w wygodnym fotelu film lub relacja z drugiej strony świata. A konsekwencje mogą zacząć nas dotykać: bo znajoma jechała pociągiem metra zniszczonym przez bombę, bo syn przyjaciół służy w Iraku lub w Afganistanie, bo zamordowana osoba robiła zakupy w tym samym sklepie co my...
   Dzisiaj wiadomości telewizyjne na pewno znów będą ciągle powtarzać obraz płonących i walących się wieżowców w Nowym Jorku. Dzieli nas od nich przestrzeń czasu i odległości. Ale wiemy już, że takie rzeczy się zdarzają. Zło jest obecne w świecie. Jako chrześcijanie nie możemy uciekać od tej świadomości. Wiemy też, że nie możemy wszystkiego zmienić, nie mamy wpływu na decyzje wielkich tego świata, nie możemy też zatrzymać zbrodniczych szaleńców. Ale możemy starać się czynić jak najwięcej dobra  a wtedy na zło będzie mniej miejsca.