Jakież było zdziwienie owych młodych ludzi, gdy wyrwani ze snu niemalże w środku nocy, jeszcze z "śpiochami" w oczach, wchodzili do przyciemnionej świątyni i... (pierwsze podejrzenie, że to może sen?) trzeba było szukać miejsc siedzących! Ile tam ludzi! Tak wcześnie rano! O której oni wstawali? Któryś z wikariuszy próbował tłumaczyć, że w sobotę zawsze jest nieco mniej ludzi, bo głównie uczniowie nawalają - w pozostałe dni przed szkołą łatwiej im do kościoła skręcić, a w sobotę po prostu śpią... To wyjaśnienie podobno jedynie zagmatwało sprawę.
   A tak poważnie, to przypominam sobie sytuację sprzed lat siedemnastu, gdy zajęte były dosłownie wszystkie miejsca siedzące, łącznie z chórem i balkonami, typowymi dla neogotyckich, poprotestanckich kościołów. Wówczas orszak małych dzieci z lampionami tworzyło około osiemdziesięcioro maluchów. Tego nawet już tam nie ma. Wciąż jednak pozostaje tradycja i wciąż jeszcze bardzo wielu za punkt honoru poczytuje sobie nieprzerwany udział we wszystkich nabożeństwach roratnich.
   Jakże bardzo chciałbym, aby i u nas powrócić do tego, co bez cienia wątpliwości było również specyfiką Małego Kacka. Dlatego między innymi przesunięcie godziny Mszy św. roratniej - chociaż nie na 6.00, to przecież tak ustaloną, aby i gimnazjaliści i uczniowie szkół średnich, a może nawet ich pracujący rodzice, jeśli nie pracują od wczesnego świtu, mogli dotrzeć na to spotkanie z Chrystusem u boku Najświętszej Matki. Oby nas było jak najwięcej! Trudno nam będzie pod względem frekwencji zawstydzić te parafie, w których tradycja adwentowa mocno jest ugruntowana i nie sposób sobie wyobrazić adwentowego dnia bez rorat, ale próbujmy. Pan Jezus czeka. Nie zawiedźmy Go!