Nie warto zadawać pytania Dlaczego tak różnie ludzie żyją? ani też Dlaczego niektórzy żyją tak źle? Zależy to od wielu czynników: rodziny, sposobu wychowania, grona znajomych, ambicji, warunków społecznych, gospodarczych itd. Warto natomiast zastanowić się, skąd bierze się spokój tych, którzy odchodzą bez przestrachu i przerażenia w oczach, którzy pozostawiają swoich bliskich w przeczuciu osiągniętego szczęścia.
   Mówi się o Polakach, choć to podobno cecha nie tylko naszej nacji, że jesteśmy gotowi do wielkich wyrzeczeń i wyczynów, ale na krótki dystans. Pan Jezus natomiast powiedział: Kto wytrwa do końca, będzie zbawiony. Może się więc okazać, że owe wyczyny - nawet znaczące i nagradzane - nie będą stanowić podstawy do zbawienia dla ziemskich bohaterów. Bliższe mi jest przekonanie, że to matka cierpliwie opiekująca się przez wiele lat kolejnymi dziećmi, opiekunka w żłobku, siostra przy łóżku chorych - ci, którzy n i e n a g r a d z a n ą pracę wykonują z wielką miłością, bliżsi są zbawienia od wyczynowców. Nie tylko dlatego, że ich trud podobny jest do poświęcenia Maryi w zaciszu nazaretańskiego domu, nie tylko dlatego, że przypomina pracę wielu anonimowych świętych, zakonników i zakonnic, poświęcających swe siły, życie i młodość dla Boga za wysokim murem klasztoru. Przede wszystkim chodzi o to, że owa systematyczność w przyjmowaniu od Boga i oddawaniu się Jemu, daje pewność niemalże fizyczną, że zjednoczenie z Nim właściwie już nastąpiło,
a zatem - cel życia już został osiągnięty.
   Kwiat, który rośnie w ziemi, sącząc wilgoć z gleby, będzie długo radował wzrok. Jeśli jednak się go zetnie i nawet zanurzy w wodzie, to i tak będzie szybko umierał w tym, co niezbędne mu do życia. Lepiej systematycznie karmić się łaską Bożą i zachwycać pięknem niż liczyć na zanurzanie w niej, poświęcając swe życie nawet w ofiarniczym geście. Bardziej cenić należy systematyczną wierność niż sporadyczną ofiarność.