Zła wola bądź brak wiedzy niektórych ludzi sprawiają, że w świecie funkcjonuje bardzo wiele stereotypów czyli chętnie powtarzanych opinii na określony temat, które jednak po dokładnym zbadaniu, okazują się być opiniami bezsensownymi. Za jeden z takich krzywdzących stereotypów należy na pewno uznać pogląd, według którego wiara w istnienie Boga jest niezgodna ze zdrowym rozsądkiem człowieka i wiedzą, do jakiej może on dojść dzięki używania rozumu.
   Wiara i rozum (łac. fides et ratio) są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy. Sam Bóg zaszczepił w ludzkim sercu pragnienie poznania prawdy, którego ostatecznym celem jest poznanie Jego samego, aby człowiek  poznając Go i miłując  mógł dotrzeć także do pełnej prawdy o sobie. Przez takie właśnie słowa błogosławiony Jan Paweł II rozpoczął rozprawianie się z głupim mitem o walce religijnej wiary z ludzkim rozumem, umieszczając je na samym początku, ogłoszonej w 1998 roku, encykliki.
   O tym, że ludzki rozum, nie tylko nie wyklucza wiary w istnienie Boga Stwórcy, ale wręcz ją nakazuje, pisał już Święty Paweł w Liście do Rzymian: Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego [tj. Boga] przymioty - wiekuista Jego potęga oraz bóstwo - stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się wymówić od winy [ci, którzy nie czczą Boga] (Rz 1, 20).
   W Katechizmie Kościoła Katolickiego dla młodych znajduje się zdanie, które jeszcze prościej wyraża myśl Świętego Pawła: We wszystkim, co istnieje, jest coś więcej aniżeli to, co się widzi. Porządek, piękno i rozwój świata wskazuje poza siebie i na Boga. Każdy człowiek jest otwarty na dobro, piękno i prawdę. Słyszy w swoim wnętrzu głos sumieniu, który skłania go ku temu, co dobre, i ostrzega przed złem. Ten, kto kierując się rozsądkiem, podąża tym śladem, znajdzie Boga.
   Te powyższe zdania należy potraktować jako rodzaj wstępu do wypunktowania konkretnych faktów, które „godzą" wiarę i rozum, a więc ciąg dalszy nastąpi...