Czas: START! Właśnie rozpoczęliśmy adwentowy bieg ku betlejemskiemu żłóbkowi. Roztropni - wzorem mądrych, ewangelicznych panien - trwać będą z zapalonymi lampami w dłoniach. Niekoniecznie musi to być bieganie z lam-pionami na Roraty. To akurat jest przywilejem dzieci (oby było ich na Roratach jak najwięcej). Ale samo już uczęszczanie na te wczesnoporanne na-bożeństwa winno być stanem mobilizacji dla wszystkich, którzy tylko czują się na siłach.

Kiedyś, przechodząc chodnikiem, zauważyłem kota dumnie maszerującego ze złapanym wróblem w zębach. Pomyślałem wówczas, że tak to właśnie jest w świecie zwierzęcym: ciągle narażone są one na niebezpieczeństwo. Nie są bezpieczne na ziemi, nie są bezpieczne na drzewie, niebezpiecznie jest im w lesie, na łące - wszędzie. Wciąż muszą się mieć na baczności. Ni w dzień przysiąść spokojnie, ni w nocy bez lęku oko zmrużyć - wciąż zagrożone.

Jaka amnestia? Co z amnestią? Po co ten wykrzyknik?  Niech cieszą się nią przestępcy - jeśli mogą nią być objęci, ale nie my - porządni ludzie...

Niegdyś odpusty posiadały należną im rangę. Każdy wiedział, że istnienie ich jest ogromnym bogactwem, wielkim darem łaski Bożej. Odpust to było wielkie przeżycie indywidualne i dla całej rodziny parafialnej.

Czas jest towarem bodaj najbardziej deficytowym. Nikt nie ma go za wiele i wszyscy wciąż gdzieś się spieszymy.

Nie, nie! Tym razem nie chodzi o kwestię naszej  przemijalności, choć listopad dobrze to tłumaczy. Tym razem myślę o czasie, bardzo krótkim czasie, który pozostaje nam do naszego parafialnego jubileuszu, a jednocześnie odpustu ku czci Chrystusa Króla

Cóż to takiego? - mogą zapytać niektórzy, mniej zorientowani, mniej czasu poświęcający na oglądanie telewizji w uroczystość Wszystkich Świętych. Tymczasem zaś trwa ona już szesnaście lat...

Jerzego Urbana pamiętamy jako wyjątkowo cynicznego rzecznika rządu w czasach stanu wojennego, kpiącego sobie z robotników, z patriotów, z całego narodu, z wartości itd.

Gdy Henryk Sienkiewicz pisał swoją trylogię, chciał zmotywować rodaków do nadziei, do zawierzenia Panu Bogu, który choć czasem karci za odstępstwa, to przecież bardzo kocha swoje dzieci  chce dla nich jak najlepiej.