Wystarczy chwila nieuwagi, aby rozbić dzbanek czy szklankę, przy okazji czyniąc sporo zamieszania. Nie sposób tu jednak mówić o winie (chyba, że o zawinionym braku ostrożności) gdy w podjętym działaniu nie było destrukcyjnych zamiarów. Rzecz się ma zdecydowanie inaczej, gdy przyglądamy się rozbiciu w Kościele.

Absolutnie nie! Po prostu nie! - jestem wrogiem tego rodzaju dziwolągów, które wyrosły prawdopodobnie na fali przemian wolnościowych w latach 80-tych. Wreszcie było wolno i dlatego zarówno w szkołach, jak i w zakładach pracy odbywały się niemal hurtowo tzw. wigilie. Wówczas pewnie mogło to mieć inną wymowę, ale dziś? Przecież to, co winno być jakimś rodzajem świętości pielęgnowanej w rodzinie i to owego jedynego wieczora - w Wigilię Bożego Narodzenia, zostało zredukowane do jakiegoś niemalże świeckiego obrzędu. Jest tam co prawda opłatek, choinka, życzenia i kolęda, jest i zastawiony stół, ale to przecież nie to!

Wieloletnią tradycją Kościoła jest Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Obchodzony jest on zawsze między 18 a 25 stycznia. Właśnie bowiem 25 stycznia przypada święto nawrócenia św. Pawła. On doskonale wiedział do czego prowadzi religijne zacietrzewienie, agresywny fundamentalizm.

  Rodzina, rodzina, rodzina, ach - rodzina!
   Rodzina nie cieszy cię,
   lecz kiedy jej ni ma - samotnyś jak pies!
Tak - zdaje się - brzmiał refren dawno temu słyszanej piosenki w jakimś telewizyjnym kabarecie. No właśnie - ilu ludzi samotnie, w oderwaniu od rodziny, dawnej rodziny, byłej rodziny, byłej żony, niby-męża... przeżywać będzie nadchodzące, radosne dni? Zresztą, może nawet nie jest istotna statystyka, aleodpowiedź na pytanie, dlaczego w ogóle tacy ludzie są?

Mówiąc "wigilia" zwykle mamy na myśli dzień poprzedzający Boże Narodzenie (choć termin ten ma szersze znaczenie). Na wiele sposobów przygotowujemy się do tego dnia ze szczególnym uwzględnieniem wieczoru.

Gdy w ubiegłym roku ks. Łukasz zabrał grupę młodzieży przygotowującej się do bierzmowania na tak zwane dni skupienia do Wejherowa, dokładnie w czasie adwentowym, na eucharystyczne zgromadzenie w sobotę wybrał duży kościół (w odróżnieniu od konwiktorskiego, połączonego z miejscem stacjonowania grupy). Godzina celebracji też była jak najbardziej odpowiednia na czas adwentowy - Msza św. roratnia, czyli w warunkach wejherowskich... godzina 6.00. Zawsze tak się tam odbywały roraty.

Doskonale znamy tę atmosferę z lat młodości, z dzieciństwa: zapowiedź odpustu, wiążące się z tym rekolekcje, w których uczestniczyły tłumy. Byli tam bowiem nie tylko dorośli, dość sztucznie - choć zgodnie z ówczesnym trendem duszpasterskim - dzieleni na stany: nauka dla kobiet, nauka dla mężczyzn, spotykali się ojcowie, osobno przychodziły matki, no i obowiązkowo dzieci oraz młodzież. No, cóż? Miło powspominać. Gdybyśmy jeszcze dziś chcieli dzielić na takie grupy, to byłyby one bardzo nieliczne... Tak zaś, choć trochę znalazło się słuchaczy, gotowych poświęcić kilka poranków czy wieczorów na osobistą refleksję nad tym, co najważniejsze.

Czy ktoś z nas zadał sobie kiedykolwiek pytanie, ile razy w ciągu "swojego żywota" pracę swą wykonywał budzik? Ile razy wyrywał mnie ze snu zapraszając do podjęcia codziennych obowiązków? Otwierał bramę dnia, w której świetle ukazywał się wielki znak zapytania: Co mnie dziś czeka?

Dobrze wiemy jak to jest: wystarczy, że mama wejdzie do pokoju syna i starając się nie urazić ambicji własnego dziecka, da wyraźnie do zrozumienia, że na ostateczne porządki czas właśnie mija... Nawet jeśli to prawda (albo zwłaszcza wtedy) rodzi się wewnętrzny opór: Mój pokój. Ja tu mieszkam - mi to nie przeszkadza. A poza tym... mam czas. Tylko ktoś bardzo tolerancyjnie (a więc głupio) myślący przyznałby owemu młodzieńcowi rację. Bałagan nigdy nie ułatwia życia - wydłuża czas kolejno podejmowanych operacji, a w związku z tym rodzi nerwowość oraz odzwyczaja od systematyczności i obowiązkowości.

W niedzielnym wyznaniu wiary przyznajemy się z dumą do Chrystusa, o którym mówimy, że to "Bóg z Boga, Światłość ze Światłości, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego". To sformułowanie, zgodnie z zasadami logiki, pomaga w tworzeniu podobnej, w znaczeniu przyczynowo - skutkowym tezy: "Święci ze świętych" albo "Święci rodzą świętych".