Po przygotowaniu darów i odmówieniu Modlitwy nad darami, kapłan sprawujący Msze Świętą rozpoczyna wypowiadanie tzw. Modlitwy Eucharystycznej, która jest szczytowym, kulminacyjnym punktem celebracji - w jej trakcie ofiarowane chleb i wino stają się Ciałem i Krwią Chrystusa. Tę uroczystą modlitwę rozpoczyna prefacja (od łac. praefatio - przedmowa). Jest ona rodzajem śpiewanego albo odmawianego hymnu dziękczynnego wobec Boga. Kapłan śpiewa ją lub recytuje z rękami rozłożonymi na znak wznoszenia modlitwy do Boga i gotowości do przyjęcia Jego łaski. Prefację zalicza się do zmiennych części Mszy Świętej, a to oznacza, że jej tekst zmienia się w zależności od dnia, w którym sprawowana jest Eucharystia oraz od liturgicznego obchodu wspominanego poprzez tę Eucharystię. Pomimo to w budowie prefacji można wyróżnić 4 charakterystyczne i stałe elementy:

1. Dialog wstępny kapłana z wiernymi;
    Kapłan: Pan z wami.
    Wierni:  I z duchem twoim.
    K: W górę serca.
    W: Wznosimy je do Pana.
    K: Dzięki składajmy Panu, Bogu naszemu.
    W:  Godne to i sprawiedliwe.
   Dialog ten ma za zadanie obudzić w uczestnikach Mszy Świętej świadomość szczególnej obecności Boga pomiędzy nimi, a następnie radość z tego faktu i wdzięczność za niego.
   2. Formuła otwierająca (od słów: Zaprawdę godne to i sprawiedliwe...)  jest zachętą do dziękczynienia wobec Boga.
   3. Część główna (wychwala czyny dokonane przez Boga - w każdej prefacji jest inna - związana z tematem liturgii danego dnia) - pokazuje ona powód do składania dziękczynienia Bogu.
   4. Formuła końcowa (prowadząca do śpiewu aklamacji Święty, święty...)  przypomina jednośc Kościoła w Niebie i na ziemi.
   W obecnie używanym do sprawowania Eucharystii Mszale znajduje się aż 97 prefacji (prefacje adwentowe, bożonarodzeniowe, wielkopostne, wielkanocne, zwykłe, o świętych itp.). Tekst każdej z nich zwraca uwagę na inny aspekt, sposób działania Boga w życiu wierzących. Zachęca nas tym samym do uwielbienia Boga przez Chrystusa i dodaje nam otuchy do zmagania się z życiem na ziemi poprzez przypomnienie o tym, że Bóg nie pozostawia żadnego wierzącego samemu sobie, ale chce mu pomagać w drodze do Nieba.