Rozpoczął się kolejny w naszym życiu Adwent...  O znaczeniu tego okresu w katolickim roku kościelnym pisano na łamach kącika liturgicznego już wcześniej.  Dzisiejszy dzień można więc potraktować jako okazję do rozpoczęcia dokładniejszego przybliżania poszczególnych symboli tego czasu.  
   Z nastaniem I Niedzieli Adwentu w pobliżu kościelnego ołtarza pojawia się tzw. wieniec adwentowy. Zwyczaj przygotowywania go w Polsce jest znany od ponad 160 lat. Współczesne wieńce adwentowe wykonywane są przeważnie z gałązek szlachetnych drzew iglastych, tj. ze świerka srebrzystego, jodły, daglezji, czy sosny. Formuje się je w kształt okręgu, w którym umieszcza się cztery świece. Co prawda, zwyczaj ten ma korzenie protestanckie, ale symbolika omawianej adwentowej dekoracji znakomicie wyraża również teologię Kościoła katolickiego.
   Zielone nawet zimą iglaste gałązki są symbolem oczekiwania na życie wieczne z Chrystusem po zakończeniu naszego ziemskiego adwentu  przygotowania na spotkanie z Bogiem.
   Cztery świece oznaczają kolejne niedziele i tygodnie liturgicznego Adwentu.  W pierwszym tygodniu tego czasu zapala się jedną spośród świec, w drugim  drugą itd. Zwyczaj ten unaocznia więc zbliżanie się do obchodów Świąt Narodzenia Pańskiego, ale jednocześnie ma on przypominać o potrzebie duchowego, coraz większego upodabniania się do Chrystusa  Światłości Świata.
   Płonące na jednym wieńcu cztery świece są również znakiem wspólnej modlitwy uczniów Chrystusa oraz ich jedności. Warto zatem, aby wieńce adwentowe pojawiły się nie tylko w świątyniach, ale i w domach wiernych (dziś nie trzeba ich nawet samodzielnie wykonywać  są dostępne w wielu sklepach). Będą one przypominać o duchowych przygotowaniach do Bożego Narodzenia, zachęcać do wspólnej modlitwy i wyrażać jedność rodziny.