Immanuel Kant wykazywał, że każdy zdrowy psychicznie człowiek (niezależnie od systemu kulturowego i religijnego, w którym go wychowywano) ma możliwość opanowywania swoich biologicznych popędów dzięki jakby intuicyjnej znajomości prawa moralnego. Niemiecki filozof posługiwał się przykładem sytuacji, w której przy porcji jedzenia znajduję się dwóch ludzi: jedno umierające z głodu dziecko i druga bardzo głodna dorosła osoba. Trudno wyobrazić sobie, żeby ta osoba dorosła (kimkolwiek by ona nie była) nie czuła powinności oddania pożywieniu zagrożonemu śmiercią dziecku. W prawie wszystkich tego rodzaju przypadkach pewnie również postąpiłaby w zgodzie z tym odczuciem. Można jednak założyć, przynajmniej teoretycznie, że dorosła osoba z jakiś powodów tłumi w sobie poczucie moralnego obowiązku i zabiera jedzenie konającemu dziecku. Człowiek ma więc prawdziwą wolność, co do wyboru sposobu postępowania!
   Wolność pozwala istotom ludzkim na robienie dobrych uczynków. Ale dobre czyny nie zawsze przynoszą im natychmiastowe nagrody. Historia ludzkości pełna jest przypadków, w których ludzie stawali się ofiarami prześladowań, a nawet morderstw z powodu swojego moralnego postępowania: sam Jezus Chrystus, wyznawcy różnych religii nieskorzy do wyparcia się swoich poglądów, jeńcy, których torturowano i zabijano za utrzymywanie w tajemnicy informacji o swoich towarzyszach... i tak można by mnożyć te przykłady niemal w nieskończoność.
   Nie sposób nie zgodzić się z Kantem, że gotowość do cierpienia i umierania za wierność prawu moralnemu byłaby nielogiczna (a nawet należałoby ją uznać za objaw szaleństwa), gdyby nie łączyłaby się ona z wewnętrznym przekonaniem człowieka o nieśmiertelności jego duszy. Jeżeli prawa moralnego nie pojmuje się jako szaleństwa, lecz jako koniecznie obowiązujące zasady postępowania i za słuszne uważa się również postępowanie zgodne z tym prawem, to fundamentem takiej postawy może być jedynie przekonanie o nieśmiertelności duszy. Tylko dzięki tej nieśmiertelności człowiek może bowiem otrzymać zadośćuczynienie za wszystkie nieszczęścia, jakie przytrafiają mu się na ziemi skutek jego dobrego postępowania. W ten sposób jasne staje się, że wolność człowieka i nieśmiertelność jego duszy wynikają logicznie z przekonania każdego człowieka o tym, że powinien być dobry. To rozumowanie prowadzi dalej do przekonania o istnieniu wszechmogącego i dobrego Boga, ponieważ tylko taka istota może zagwarantować duszy ludzkiej sprawiedliwość w wieczności.