Aby sprawdzić, czy coś jest długie na jeden metr, trzeba do tego czegoś przyłożyć miarę. By przekonać się, czy dana rzecz waży kilogram, należy wrzucić ją na wagę. Żeby upewnić się, czy na pewno prawidłowo poskładałem model samolotu, powinienem zerknąć do instrukcji. Kiedy mam wątpliwości, czy dobrze rozumiem prawdy wiary, sięgam po... no właśnie! Z tego powodu od początków istnienia Kościoła układano krótkie formuły, które w zwięzły i jasny sposób streszczały podstawowe elementy wiary chrześcijańskiej. Bez tych trwałych, łatwych do zapamiętania przez każdego chrześcijanina formuł treść wiary rozmyłaby się.
   Formuły, które umożliwiają wspólne wyznawanie wiary przez wszystkich wierzących, są szczególnie ważne wtedy, gdy wiarę Kościoła przenosi się na obszary różnorodnych kultur, a trzeba przecież zachować jej sedno. Tak właśnie było u samego początku historii Kościoła, gdy Apostołowie po Zmartwychwstaniu Chrystusa wyruszali z misją nawracania nie tylko Żydów, ale i pogan. To za ich życia miał zostać ustalony tekst Wierzę w Boga..., nazywany dzisiaj Składem Apostolskim i odmawiany chociażby jako część modlitwy różańcowej. Jego publiczne wypowiedzenie przed biskupem było wówczas warunkiem dopuszczenia dorosłej osoby do Sakramentu Chrztu Świętego.
   Wspólne wypowiadanie przez wiernych formuł wyznania wiary podczas zgromadzeń liturgicznych (na przykład Credo nicejsko-konstantynopolitańskiego podczas Mszy Świętych) ma również wymiar wychowawczy; budzi w człowieku poczucie przynależności do Kościoła jako wspólnoty wierzących, którzy razem podążają ku Niebu i są za siebie wzajemnie odpowiedzialni  a więc winni się wspierać, ale i wzajemnie upominać w przypadku grzechów. Taka praktyka liturgiczna budzi również w poszczególnych wiernych poczucie duchowej siły w życiu wiarą, poczucie, że nie jest się jedyna osobą, która stara się postępować wedle nauki Chrystusa.