Aklamację anamnetyczną wypowiada się lub śpiewa zaraz po tym, jak kapłan - poprzez podniesienie - ukaże wiernym chleb, który stał się Ciałem Chrystusa i kielich z winem, które stało się Krwią Chrystusa. Rozpoczyna ją kapłan przewodniczący Mszy Świętej. Zgodnie z Mszałem Rzymskim dla Diecezji Polskich może on wybrać jedną z czterech formuł tej dialogowanej modlitwy (K - słowa kapłana, W - odpowiedź wiernych):
1. K: Oto wielka tajemnica wiary.
W: Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie, i oczekujemy Twego przyjścia w chwale.
2. K: Wielka jest tajemnica naszej wiary.
W: Ile razy ten chleb spożywamy, i pijemy z tego kielicha głosimy śmierć Twoją, Panie, oczekując Twego przyjścia w chwale.
3. K: Uwielbiajmy tajemnicę wiary.
W: Panie, Ty nas wybawiłeś, przez krzyż i zmartwychwstanie swoje, Ty jesteś Zbawicielem świata.
4. K: Tajemnica wiary.
W: Chrystus umarł, Chrystus zmartwychwstał, Chrystus powróci.
   Aklamacja anamnetyczna została wprowadzona do liturgii, aby ożywić udział wiernych w Mszy Świętej i czynnie ich zaangażować w odmawianie najważniejszej modlitwy mszalnej, czyli tzw. Modlitwy Eucharystycznej. Aklamacja ta powinna być radosnym wyznaniem wiary w szczególną obecność Chrystusa i Jego, zbawiającego wszystkich, działania podczas Eucharystii. Samo słowo aklamacja pochodzi od łac. clamare - wołać, a termin anamnetyczna od grec. anamnesis - przypomnienie. Słowa te oddają charakter omawianej modlitwy - zawołania przypominającego podstawę wiary katolików.
   Podczas wykonywania aklamacji anamnetycznej (w każdej spośród jej czterech form) wszyscy wierni przyjmują postawę stojącą!!! Oznacza to w praktyce, że wstają oni równocześnie z kapłanem podnoszącym się po uklęknięciu przed kielichem z Krwią Chrystusa!