5 kwietnia 1970 roku odszedł do Pana nieodżałowany do dziś ks. Robert Rompa, powojenny proboszcz naszej parafii, budowniczy kościelnej wieży, kościoła Podwyższenia Krzyża na Witominie oraz naszej nowej świątyni, z której korzystamy do dziś. Był autorem i realizatorem wielu inicjatyw duszpasterskich oraz działań czysto społecznych, pomagał wielu parafianom (i nie tylko) w trudnych sytuacjach. Jego pogrzeb był wielką manifestacją wiary, a jednocześnie miłości i przywiązania do człowieka, który był dla tej wspólnoty dobrym gospodarzem, troskliwym ojcem dla wszystkich wiernych i gorliwym kapłanem.

    Pięćdziesiąta rocznica śmierci była idealną okazją, by uczcić pamięć tego kapłana i pomodlić się w jego intencji. Planowane było zaproszenie ks. prałata Stanisława Cieniewicza z kazaniem na przyszłoniedzielną sumę. Miało być świątecznie i uroczyście...

    Msza św. oczywiście zostanie odprawiona, ale przy udziale zaledwie pięciu osób. Prosimy więc o szczególną modlitwę o wieczny pokój dla tego duszpasterza. Samą uroczystość trzeba będzie przenieść na lepszą okazję. 

Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego

formuła przyrzeczenia 

 Najświętsza Panno, Bogarodzico Maryjo, wszyscy Aniołowie i Święci, wiedziony(a) pragnieniem niesienia pomocy w obronie nienarodzonych, postanawiam mocno i przyrzekam, że od dnia 25 marca 2020 roku, w Uro-czystość Zwiastowania NMP biorę w duchową adopcję jedno dziecko, którego imię Bogu jest wiadome, aby przez 9 miesięcy każdego dnia modlić się o uratowanie jego życia oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu.

Postanawiam:odmówić codzienną modlitwę w intencji nienarodzonego

codziennie odmówić jedną dziesiątkę różańca

(można też powziąć dodatkowe postanowienia)

Modlitwa codzienna w intencji nienarodzonego   Panie Jezu, za wstawiennictwem Twojej Matki, Maryi, która urodziła Cię z miłością, oraz za wstawiennictwem św. Józefa, człowieka zawierzenia, który opiekował się Tobą po narodzeniu, proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka, które duchowo adoptowałem, a które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady. Proszę, daj rodzicom miłość i odwagę, aby swoje dziecko pozostawili przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen. 

   Nie jest łatwo podejmować trudne decyzje w krótkim czasie i to z maksymalnym ograniczeniem błędu. Dlatego w trybie natychmiastowym zorganizowaliśmy wczoraj spotkanie kilku osób, rekrutujących się z grup parafialnych, aktywnie zaangażowanych w życie naszej wspólnoty, a wśród nich jednej pani doktor. Po naświetleniu przez nią sprawy od strony medycznej, opierając się na wytycznych Episkopatu Polski, naszego arcybiskupa i władz państwowych, pojęliśmy decyzje opisane w komunikacie. Po opracowaniu go od strony edytorskiej w formie plakatu oraz małej ulotki, zostały one natychmiast wydrukowane na parafialnej kserokopiarce, a uczestniczący w spotkaniu podjęli się rozniesienia plakatów do miejscowych sklepów, a ulotek do domów naszych parafian. Większość prawdopodobnie znalazła je w skrzynkach na listy. Nie udało się to w nowych, zamkniętych osiedlach. Bóg zapłać za wsparcie. Działajmy wspólnie i módlmy się. 

   Dzięki Bogu od lat mamy możliwość wyświetlania tekstów pieśni liturgicznych (i nie tylko) za pomocą rzutników multimedialnych, które - z powodu ich wieku, oba mają bowiem już ponad dziesięć lat - wykorzystujemy naprzemiennie. To znaczy: gdy jeden ulega awarii, korzystamy z pomocy jednego z parafian, który niejednokrotnie udowodnił, że jest w stanie dokonać każdej naprawy. Awarie jednak są coraz częstsze, a wydolność sprzętu - co niejednokrotnie widać na ekranie - coraz słabsza. Myślimy więc o innym sposobie projekcji obrazów, konkretnie chodzi o powieszenie monitrów na filarach, które będą mniej podatne na prześwietlanie promieniami słonecznymi. Póki co jednak jesteśmy w stanie spłacania naszych długów i dlatego staramy się reanimować istniejący sprzęt. Ostatnio uległ awarii system tansmisji między chórem a rzutnikiem. Tym razem poprosiliśmy o pomoc jednego z młodych elektroników, który zdiagnozował problem, zakupił nowe transmitery i na nowo skonfigurował.

    Niech Pan Bóg wynagrodzi tę dobroć, a tymczasem będziemy się zwracali z prośbą do naszego specjalisty od rzutników o naprawę tego, który obok pożądanych tekstów wyświetla dodatkowo jakąś trudną do odgadnięcia konstelację... 

   W minioną środę odbyło się pierwsze w tym roku spotkanie Rady Duszpasterskiej, nakierowane głównie rozpoczynający się czas Wielkiego Postu. Wielki Post rozpoczniemy od rekolekcji, które mają nas wprowadzić w jak najlepsze przeżycie tego czasu. 

    Wiemy, że każdego roku dzieci przygotowują się do przyjęcia I Komunii św. Różnie bywało to w różnych okresach - czasem odbywało się to w klasie trzeciej, potem w drugiej, ostatecznie znów jest to trzecia klasa. Rodzice w większości też są przekonani, że jest to lepsze rozwiązanie. W klasie drugiej czytanie czy pisanie czegokolwiek przychodzi dzieciom z trudnością - rok później łatwiej sobie z tym radzą. Poza tym jest to też kwestia większej dojrzałości. W tym wieku jeden rok znaczy bardzo dużo. Owszem, ale kluczową sprawą jest jednak kwestia formacji rodzinnej. To tam odbywa się, albo powinna się odbywać największa praca duchowa. Nie chodzi przy tym o samo wkuwanie prawd katechizmowych, modlitw czy przykazań. O wiele ważniejsze jest praktykowanie wspólnej modlitwy rodzinne, chodzenie do kościoła na Mszę św., widok rodziców przystępujących do spowiedzi i Komunii św. itd. 

   Śpiewanie kolęd już się skończyło - nie tylko z powodu liturgii, ale nawet i naszej narodowej tradycji. W związku z tym należało również uprzątnąć bożonarodzeniowe dekoracje w kościele. Dobrze, że jest w parafii ekipa niezawodnych panów, którym wystarczy apel dołączony do ogłoszeń, by pojawić się na służbie w domu Bożym. Nadzieję budzi fakt, że nie tylko dorośli chcą w tym uczestniczyć - w minioną sobotę dołączyły do nich dzieci ze scholi parafialnej i Oazy Dzieci Bożych. Każdy na miarę swoich możliwości, bo to przecież nie tylko wynoszenie ciężkich choinek, ale wcześniej jeszcze zdejmowanie bombek, lampek i odnoszenie wszystkiego do magazynku. Ogromnie wdzięczni jesteśmy zarówno tym starszym jak i tym młodszym, bo dzięki temu kościół sprawnie został doprowadzony do zwykłego porządku.

   Trochę - bo trudno to nazwać sprawozdaniem pokolędowym. Będzie to jedynie kilka spostrzeżeń odnoszących się do minionego czasu, który nazywamy tradycyjnie kolędą lub wizytą duszpasterską.

    Największym problemem tego przedsięwzięcia jest jednak czas. Z jednej strony chciałoby się poświęcić wiele czasu na rozmowy, które w ogromnej większości wypadków były bardzo miłe i sympatyczne. Z drugiej zaś nie można przeciągać tych odwiedzin do lutego, czy później, bo czasem jest to już czas Wielkiego Postu. Stąd w naszym wypadku odwiedzaliśmy co wieczór kilkanaście domów (najmniejsza liczba to 7, ale tylko raz, największa zaś 24 - też tylko raz). Trafionym pomysłem okazuje się być rozpoczynanie kolęd w soboty o godz. 12.00, a w niedziele o 15.00. Unikamy wówczas stresu późnego wchodzenia do domów, choć nie bardzo wiadomo, co zrobić w przypadku ludzi, którzy nie są w stanie wrócić z pracy na godz. 16.00 do domów, a chcieliby przyjąć błogosławieństwo kolędowe... Rozpoczęcie o godz. 17.00 też nie załatwi sprawy w wypadku wielu pracujących, za to wprowadzi nas w późne godziny wieczorne.

    Tak czy owak, w tym roku skorzystaliśmy z gościny u 61,56% parafian (w roku ubiegłym było to ponad 65%, a przed dwoma laty 64%). Z kolędowych ofiar uzbierała się kwota 30150 zł, z której najpierw na spłacimy część należności względem kurii. Przy okazji składamy serdeczne Bóg zapłać za każdy datek, który pomoże uporządkować nasz stan finansów parafialnych.

   Dziękujemy też za wszelkiego rodzaju podpowiedzi dotyczące kierunków dalszych działań. Zwracano między innymi uwagę na nieestetyczny wygląd plebanii (ta jednak będzie musiała z ociepleniem jeszcze trochę poczekać). W kilku domach dziękowano za poprawę nagłośnienia, w dwóch wypadkach skarżono się na jego niewystarczalność... Były podpowiedzi dotyczące nowego kącika w gazetce i parę jeszcze innych. Za wszystkie uwagi dziękujemy i zapraszamy do współpracy.

   Tradycyjnie w drugim tygodniu ferii zimowych od-były się półkolonie dla dzieci z naszej parafii. Dzięki paniom, które - dysponując odpowiednim przygotowaniem - już od lat organizują zajęcia dla dzieci i młodzieży w tym czasie. Tym razem znów nie zawiodły.

    Spotkania odbywały się od poniedziałku do piątku każdego dnia o godz. 10.00 - aby dzieci nie musiały się zrywać skoro świt w czasie wolnym od zajęć szkolnych. Frekwencja była mniej więcej stała, wahając się w granicach kilkunastu osób.

    Nie było to jedynie siedzenie w salce parafialnej. Ponieważ pogoda na to pozwalała, można było korzystać z dobrodziejstwa pobliskiego boiska szkolnego, była też uwielbiana przez dzieci zabawa w chowanego. Natomiast wewnątrz murów gromada spędzała czas na grach planszowych, grze w karty i starej zabawie „państwa - miasta\". Niektóre z dzieci podejmowały nieśmiałe próby gry na ukulele. Czwartek był dniem wyjazdowym. Co prawda niedaleko, ale grupa znalazła się w Muzeum Motoryzacji, mieszczącym się na Chylonii. Tam najstarsze samochody mają nawet ponad sto lat. Było co oglądać. To była szczególna frajda przede wszystkim dla chłopców.

    Na zakończenie, w piątek, przybyli goście specjalni - zespół folklorystyczny „Welewetka\". Przybyli ze śpiewem kolęd i regionalnych pieśni w języku kaszubskim. Były też i polskie kolędy, które śpiewać mogli wszyscy. Potem goście zostali zaproszeni na drugie śniadanie (które i tak codziennie dzieci spożywały), a po wspólnym zdjęciu pożegnano kaszubskich śpiewaków.

   Za ocenę tego czasu mogą posłużyć słowa jednego z uczestników półkolonii, który podsumował to w ten sposób: Szkoda, że już kończą się te półkolonie, ale nie były one dobre... One były suuuuper! No, jeśli tak, to czekamy do przyszłe-go roku, licząc na te same opiekunki.

   We środę odbyło się kolejne spotkanie Rady Duszpasterskiej. Najpierw przypomniano o wcześniejszych uzgodnieniach dotyczących formacji permanentnej członków grup duszpasterskich działających w naszej parafii. Chodzi o konferencje, które głoszone będą w formie kazań na Mszach św. w każdy 16. dzień miesiąca.