Autorowi natchnionemu, który zrelacjonował dla nas biblijny potop, bardzo zależało na tym, aby jego czytelnicy dobrze zrozumieli nie tylko konieczność jego zaistnienia, ale docenili sprawiedliwość i miłosierdzie Boga. Określenia, których użył hagiograf: usposobienie człowieka jest wciąż złe oraz żałował Bóg, że stworzył człowieka wyrażają głębokie pragnienie odzwierciedlenia tego, co działo się wówczas na świecie.

    Opis potopu znajduje się w szóstym rozdziale Księgi Rodzaju. Zwróćmy uwagę, że od początku tej księgi dowiadujemy się o wielkiej dobroci i trosce Boga, który dla człowieka stworzył piękny świat i oddał mu go do dyspozycji, zapraszając do współpracy w dziele jego udoskonalania. A tymczasem już Adam z Ewą wykazali się wielką niegodziwością względem Stwórcy, potem Kain uległ najgorszej z pokus, następnie czytamy o kolejnych potomkach prarodziców, wśród których znajduje się też niegodziwiec Lamek. Generalnie właśnie w ten sposób odpowiadał człowiek na ogrom miłości Boga. A działo się coraz gorzej. Stąd owo stwierdzenie o ciągłym złym usposobieniu człowieka. Aby dodać dramatyzmu wspomnianemu opisowi używa autor określenia, że nawet Bóg żałował, że stworzył człowieka. To oczywiście nie może być prawdą, bo oznaczałoby, że Bóg czegoś nie przewidział lub nie wiedział. Ale właśnie to stanowi wystarczające podkreślenie ogromu ludzkiej niegodziwości.

   Wszystko jednak, jak pamiętamy, kończy się o tyle dobrze, że Bóg nie zgładził ludzkości, ale przykładnie ukarał ludzi. Znakiem Bożego Miłosierdzia miał być łuk na obłokach, czyli tęcza. I oto znów, po wiekach, okazuje się jeszcze większa bezczelność ludzi wobec swego Pana, gdy ów znak Bożej dobroci staje się sztandarem promotorów najohydniejszych grzechów - znów pada zachęta do porzucania Boga i stanowienia prawa przeciwnego woli Stwórcy. Że zły duch nigdy nie zrezygnuje z człowieka, to rzecz oczywista - skoro odważył się nawet Syna Bożego wieść na pokuszenie, to i nikomu z nas nie odpuści, ale nie wolno przenigdy godzić się na jego propozycje, posuwając się do skrajnej niewdzięczności wobec naszego Pana, gdy przemianowuje się zło na wartość dodatnią.