Przepiękna przypowieść! Bogacz i Łazarz... Ciekawa rzecz: przecież taki bogacz, który dzień w dzień świetnie się bawił a odziany był w drogi bisior, musiał być i na pewno był szeroko znany - wszyscy wiedzieli, gdzie mieszka, jak się nazywa i wielu żywiło pragnienie znalezienia się w jego pałacu choćby raz. No i ów żebrak... Któżby się nim przejmował? A to właśnie on został zauważony: tylko jego imię przetrwało przez wieki - imię bogacza już się zużyło... I druga sprawa: Łazarza aniołowie zanieśli na łono Abrahama, co do bogacza zaś, dowiadujemy się, że został pogrzebany. I tyle. A domyślać się możemy, że taki człowiek miał zapewne wielki i zacny pogrzeb. A okazuje się, że nie ma to żadnego znaczenia - po prostu został pogrzebany.

   To zaś, co dla nas najważniejsze rozgrywa się w końcowej części wspomnianej przypowieści. Dowiadujemy się, że w owym bogaczu pozostały jednak resztki człowieczeństwa i gdy dowiedział się, że dla niego nie ma już ratunku, poprosił przynajmniej o realną przestrogę dla swoich braci. Cóż usłyszał? Mają Mojżesza i proroków - niech ich słuchają. Trzeba dodać, że określenie owo Mojżesz i prorocy wskazuje wprost na Pismo święte. Na górze Tabor obok Pana Jezusa stanęli właśnie Mojżesz (reprezentujący Prawo, czyli jedną część Pisma św.) oraz Eliasz (reprezentant proroków - drugą część Biblii). W tym winniśmy smakować. Stamtąd czerpać nie tylko wiedzę o Bogu, ale i rzeczywiste natchnienia, podpowiedzi tak konieczne w dobrym kierowaniu własnym życiem. Bogactwo bowiem i bieda nie mają tu nic do rzeczy. Jeśli ktoś nie będzie miał relacji z Bogiem to zarówno w biedzie jak i w bogactwie może przepaść. Bieda i ubóstwo nie dają gwarancji zbawienia. I bogaty może się zbawić - o ile okazywać będzie posłuszeństwo Temu, który sam żyje w niekończącej się radości i oferuje ją wszystkim.