Tradycja bożonarodzeniowego strojenia iglastych drzewek jest stosunkowo młoda. Według niemieckich podań ludowych pomysłodawcą tego zwyczaju miał być, żyjący na przełomie VII i VIII wieku, Święty Bonifacy  mnich benedyktyński, a później  biskup. Jednak najstarsza historyczna wzmianka o ustrojonej na Święta Narodzenia Pańskiego choince pochodzi z XV wieku i opisuje drzewko udekorowane jabłkami, orzechami i piernikami, które było darem cechu piekarzy z Fryburga dla miejskiego szpitala. Potem tradycja przynoszenia do domów i strojenia drzewek na Boże Narodzenie rozpowszechniła się przede wszystkim pośród protestantów. Na przełomie XVII i XVIII zwyczaj ten zaczął zyskiwać coraz większą aprobatę również pośród katolików i katolickiego duchowieństwa. Początkowo zjawisko to dotyczyło ziem niemieckich i francuskich, ale z biegiem czasu rozprzestrzeniło się wszędzie tam, gdzie żyli chrześcijanie. W Polsce bożonarodzeniowe drzewka zaczęły pojawiać się w domach z końcem XVIII wieku.
   Choinka, obecna w chrześcijańskich domostwach podczas Świąt Narodzenia Pańskiego, urasta do rangi symbolu religijnego. Jak wiadomo, drzewa iglaste nie tracą swoich zielonych igieł nawet zimą. Można więc powiedzieć, że są „wiecznie" zielone i uznać je za symbol życia wiecznego człowieka, które nie kończy się wraz z momentem śmierci. Takie życie ludzkość zawdzięcza Jezusowi Chrystusowi, który przed ponad 2 tysiącami lat w Betlejem przyszedł na ziemię, byśmy my mogli pójść do nieba.