Nazwa jednego z elementów stroju liturgicznego - cingulum - to łacińskie słowo, które w dosłownym polskim tłumaczeniu oznacza: „pas", względnie „powróz". Nazwę tę nosi w Kościele katolickim gruby, zazwyczaj kręcony, sznur z frędzlami na obu końcach, którym kapłani oraz inni posługujący podczas liturgii przewiązują w pasie nałożoną wcześniej białą albę. Samo cingulum zazwyczaj również jest białe (inne barwy liturgiczne są dopuszczone, ale wówczas kolor używanego cingulum musi być zgodny z kolorem pozostałych szat kapłańskich, nakładanych do sprawowania Mszy Świętej w danym dniu). Pomimo że obecnie użycie cingulum nie jest obowiązkowe (jeśli alba jest tak uszyta, że przylega do ciała bez jego zastosowania), warto jednak mieć świadomość jego symbolicznego znaczenia. Najczęściej cingulum przypisuje się symbol czystości i wstrzemięźliwości, panowania nad pożądliwościami cielesnymi. Na taką symbolikę wskazywali starożytni i średniowieczni papieże, nawiązując do tekstu ewange- licznego: Niech będą przepasane biodra wasze (Łk 12, 35), którego dalsze fragmenty (Łk 12,35-40) mówią o gotowości na ponowne przyjście Chrystusa. Warto zwrócić uwagę, że także starożytni filozofowie greccy właśnie w lędźwiach i biodrach człowieka widzieli symboliczne źródło jego życiowej energii, ale i niegodziwych pragnień.