Już w czasach Starego Testamentu wybierano mężczyzn (począwszy od 13 roku życia), aby podczas publicznych liturgii odczytywali zgromadzonemu ludowi zapisaną na zwojach Torę (5 pierwszych ksiąg Pisma Świętego). Zwyczaj wyznaczania wiernych świeckich do wykonywania czytań biblijnych został przeniesiony potem na sprawowanie ustanowionej przez Pana Jezusa Eucharystii. Mężczyzn i chłopców sprawujących tę funkcję zaczęto nazywać lektorami (od łac. legere - czytać). Z biegiem czasu owa nazwa została zarezerwowana dla określania jednego ze stopni posług, które na drodze do święceń kapłańskich przyjmują od biskupa kandydaci na kapłanów. Siła ludzkiego przyzwyczajenia sprawiła jednak, że aż do obecnych czasów przetrwała tradycja nazywania lektorami chłopców i mężczyzn odczytujących podczas liturgii fragmenty Pisma Świętego, choć wielu teolo-gów zaleca określanie ich mianem ministrantów Słowa Bożego. Każdy, kto chce nim zostać, po przebyciu diecezjalnego lub parafialnego kursu przygotowawczego, otrzymuje za pośrednictwem biskupa lub kapłana uroczyste błogosławieństwo do wykonywania tego odpowiedzialnego zadania.
   Ministrant Słowa Bożego, potocznie zwany lektorem, podczas liturgii może odczytywać fragmenty biblijnych ksiąg (za wyjątkiem Ewangelii) oraz wezwania z modlitwy powszechnej, a także wykonywać śpiew psalmu responsoryjnego. W Polsce jego liturgicznym strojem jest zazwyczaj biała, podobna do kapłańskiej, alba wiązana w pasie za pomocą tzw. cingulum.