Sława Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa jako modlitwy, której odmawianie miało zatrzymać napór śmiercionośnej epidemii na mieszkańców Marsylii sprawiła, że w krótkim czasie zaczęto ją propagować także w innych francuskich diecezjach. W akcję rozpowszechniania tej modlitwy energicznie włączyli się jezuici. To z kolei pozwoliło na jej spopularyzowanie również poza granicami Francji. Ostatecznie, w 1899 roku działająca przy papieżu Leonie XIII Kongregacja do spraw Kultu Bożego wydała dekret wzywający do odmawiania Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa w całym Kościele Rzymsko-Katolickim.
   Modlitwa ta składa się obecnie z 33 wezwań na cześć 33 lat ziemskiego życia Chrystusa (27 ułożyła jej autorka  Siostra Anna Magdalena Remusat, 6 dodała Kongregacja do spraw Kultu Bożego przy ostatecznym zatwierdzeniu tekstu tej litanii).
   Układ następujących kolejno po sobie wezwań Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa nie jest przypadkowy. Można wyróżnić 3 grupy wezwań: pierwsza grupa dotyczy stosunku Pana Jezusa do Ojca i Ducha Świętego, ukazane jest w niej Serce Jezusa w relacji do całej Trójcy Przenajświętszej (wezwania od 1 do 7); druga dotyczy przymiotów Serca Pana Jezusa (8-16); trzecia grupa kładzie akcent na stosunek Bożego Serca do ludzi (17-33).
   Modlitwa końcowa dołączana do przywoływanej litanii swoją treścią odpowiada okolicznościom historycznym, w jakich została pierwszy raz publicznie odmówiona. Mieszkańcy Marsylii, dotknięci zarazą, błagali, aby Bóg, reagując na hołdy i zadośćuczynienia składane w imię Serca Jezusowego, ocalił ich od zabójczej epidemii.
   Kościół katolicki, rozciągając tę modlitwę na cały świat i na wszystkie czasy, przypomina, że grzechy ludzi są przyczyną klęsk duchowych, które niekiedy są gorsze od chorób ciała. Dlatego ciągle potrzebne jest modlitewne wołanie o miłosierdzie Boga, uwalniające stworzenia od kar i zgubnych skutków czynienia zła.