Celowo użyłem gotowego tytułu, który pojawił się w (nie pamiętam w jakim) czasopiśmie właśnie w czasie, gdy Polska podejmowała starania o wstąpienie do Sojuszu Północnoatlantyckiego. Podchody rozpoczęły się właściwie już po rozwiązaniu Układu Warszawskiego w 1991 r., ale tak na poważnie to rok później, gdy usłyszeliśmy z ust ówczesnego Sekretarza Generalnego NATO, Manfreda Wornera, że drzwi do NATO są otwarte. W tamtych czasach większość Polaków była - oczywiście - za, pamiętając dobrodziejstwa naszych wschodnich przyjaciół. Mimo to było jeszcze wielu pisarzy, redaktorów, byłych i aktualnych funkcjonariuszy i wojskowych, dla których pamięć o niedawnych profitach, była istotniejsza od bezpieczeństwa naszego kraju. Pojawiały się więc artykuły, opinie, programy i ekspertyzy dowodzące, że po pierwsze: nic nam nie da wstąpienie do tego paktu, a po drugie: będzie to nas strasznie dużo kosztować. To właśnie w czasie tamtych  dyskusji pojawił się, w jakiejś prawicowej gazecie, wspomniany artykuł pod wielkim tytułem NATO nas stać.
   12 marca upłyną 24 lata naszej obecności w strukturach sojuszu i wiemy doskonale, że było to konieczne. To prawda, że mimo to przeżywamy lęki o losy naszej Ojczyzny, ale jednak śpimy nieco spokojniej. Warto było...
   Po tym, nieco przydługim, wstępie chciałbym przejść do właściwego tematu. Chodzi o długo zapowiadaną budowę Katolickiego Centrum Kultury, które ma  być ulokowane na terenie przyplebanijnym. Najpierw - jako dom rekolekcyjny - było jedynie rozwodnionym marzeniem osób, które nie tylko aktywnie uczestniczyły w rekolekcjach, ale też je organizowały. Pragnienie takiego ośrodka, położonego w spokojnym miejscu, przy lesie, niedaleko morza - to przecież bajka...
   Pan Bóg zaczął podsyłać coraz to nowe osoby, które nie tylko mają marzenia, ale potrafią nadać im widzialną formę. Zaczęło się więc od Stowarzyszenia Nazaret, które chciało tu znaleźć siedzibę dla siebie. Kolejnym krokiem było powołanie (w listopadzie 2016 roku) Katolickiego Amatorskiego Centrum Kultury. Szybko okazało się, że zakres działania jego członków nie ogranicza się jedynie do tworzenia i propagowania kultury, ale to również działania edukacyjne, społeczne, charytatywne itd. Od początku żyli oni pragnieniem zbudowania centrum kulturalnego, które dałoby szersze możliwości działania na miejscu - bez konieczności przerabiania, na czas Kurtyny, miejscowego kościoła na salę widowiskową. Pomysł podobał się niemal wszystkim, ale podnosiły się głosy, że to zbyt kosztowne, że się nie da, A skąd wziąć na to fundusze? Wreszcie: Nie stać nas na utrzymanie takiego obiektu. Na szczęście trzon grupy stanowią ludzie, którzy nie wątpili, że NA TO nas stać... Po wielu, wielu staraniach dziś, nieco ponad siedem lat od powołania stowarzyszenia (akcesja do NATO zajęła blisko osiem lat...) jest już zatwierdzony plan budowy, w gotowości są wykonawcy tego obiektu i - co najważniejsze - bardzo prawdopodobna perspektywa uzyskania dotacji z kilku źródeł.
   W ciągu kilkunastu najbliższych dni ma się to dokonać. Ale właśnie dlatego trzeba natychmiast uporządkować miejsce pod przyszły plac budowy. Chodzi o opróżnienie baraku, stojącego dziś na plebanijnym podwórzu. Dlatego gorąco prosimy o pomoc, bo czas jest bardzo ograniczony. W najbliższą sobotę od godz. 9.00 będziemy opróżniali blaszak, przeznaczony do rozbiórki. Znajdują się tam różne sprzęty, materiały dekoracyjne na Boże Narodzenie, Wielkanoc czy Boże Ciało oraz pewnie sporo rzeczy niepotrzebnych. Spotkamy się?

   I w ten sposób zakończyły się właśnie tegoroczne zimowe ferie. Pozostały po nich tylko wspomnienia. Jakie? Trudno powiedzieć. Nie wszyscy mieli okazję wyjechać poza Kack (choćby do dziadków) ale na pewno ta grupka dzieci, która skorzystała z oferty naszych Samarytan, w piątkowe popołudnie wyglądała na bardzo zadowoloną. A była to tym razem niemała gromadka oscylująca wokół trzydziestki. Czuwały nad nią cztery panie i trójka studentów, starając się o to, by każdego dnia zapewnić im inne atrakcje. Było to tym łatwiejsze, że tym razem - zgodnie z wcześniejszym założeniem - część środków, zebranych podczas festynu parafialnego, od razu została zabezpieczona na potrzeby właśnie ferii zimowych.

    Co konkretnie działo w minionym tygodniu w salkach pod plebanią?

    Dzień pierwszy to zwykle dzień rozruchowy, kiedy należy zorientować się, ile dzieci zamierza uczestniczyć w tej formie wypoczynku i jaki jest przedział wiekowy. Okazało się, że w poniedziałek przybyła dokładnie trzydziestka dzieci w wieku od sześciu do trzynastu lat. To dość duża rozbieżność wiekowa, ale dzięki pomysłowości opiekunów udało się zorganizować taki rodzaj za-baw, który przeznaczony był dla wszystkich uczestników oraz takie zajęcia, które dedykowane były poszczególnym grupom wiekowym. Była więc tak zwana chusta integracyjna, gry planszowe i - co ciekawe - planszówki, które dzieci same dla siebie wymyśliły i wykonały. Około południa dzieci otrzymywały kanapki, czasem bywało też ciasto. Potem trochę świeżego powietrza - na plebanijnym podwórzu bądź na placu zabaw i powrót do gier i zabaw - znowu w slalce pod plebanią.   Wtorek wyglądał dość podobnie jak dzień poprzedni, z tym że w jego drugiej części salka zamieniła się w salę kinową, a dzieci obejrzały film pt. Garfield.

    Główną atrakcją środy był wyjazd do Muzeum Emigracji. Tam wcześniej przygotowano dla tej, konkretnej grupy karty zadań, które dzieci uzupełniały w trakcie zwiedzania wystawy zatytułowanej Przeprowadzki. Chodziło tu o trudne sytuacje zmiany miejsca zamieszkania, wymuszone niejako przez czynniki zewnętrzne, jak na przykład wojna za naszą wschodnią granicą. Po powrocie na dzieci czekało gorące kakao oraz kolejna część filmu Garfield.

   We czwartek grupa udała się na Uniwersytet Morski, gdzie przygotowano dla dzieci zajęcia w Sali Tradycji. Tam można było - dosłownie - dotykać różnych przedmiotów związanych z życiem marynarzy i tradycją morską. Dzieci miałyokazję poznać wiele ciekawych historii z serii mors-kich opowieści, a nawet nauczyć się wiązania węzła marynarskiego. Dowiedziały się też co to jest świst trapowy i kiedy się go stosuje. Po powrocie z UM czekał na nie posiłek oraz gry i zabawy, którymi zakończył się kolejny dzień zimowych ferii.

   Piątek był ostatnim dniem spotkań podczas tegorocznych ferii. Rozpoczął się on Mszą św., sprawowaną w intencji opiekunów, czuwających nad tą gromadką podczas zimowego wypoczynku. Bezpośrednio po Eucharystii cała gromadka wyruszyła do kina Helios, mieszczącego się w galerii handlowej RIVIERA. Tam wynajęto dla nich salę kinową, w której obejrzały film pt. Kot Maurycy. Pełne wrażeń wróciły do sali pod plebanią, gdzie czekało na nich jedenaście kartonów pizzy - jakoś nikomu nie przyszło do głowy, by protestować. Wręcz odwrotnie - pudełka szybko zostały opróżnione.

    Miło zrobiło się opiekunom, gdy na zakończenie, uczestnicy wspólnie podziękowali za tygodniową opiekę i starania o jak najlepsze wypełnienie minionego czasu. Rzeczywiście, nie tylko w opinii dzieci, ale i samych wychowawców, był to naprawdę dobry czas.  

   Raczej na bieżąco informujemy o postępach przy renowacji stacji Drogi Krzyżowej, stąd wiadomo, że na warsztacie konserwatora znajdują się kolejne dwa obrazy pasyjne: stacja IV - Spotkanie z Matką oraz stacja IX - Trzeci upadek Pana Jezusa.

    Co prawda pan konserwator wprost dawał do zrozumienia, że lepiej byłoby odnawiać poszczególne obrazy według jakiejś kolejności (w tym wypadku od-wrotnej: od czternastej), aby pozostawić w tym zakresie porządek. Są jednak fundatorzy renowacji, którzy - przynajmniej w niektórych przypadkach - mieli życzenie odnowienia konkretnych, wskazanych przez siebie stacji. Woli zaś ofiarodawców nie można czynić na przekór.

    Niedawno zaś, i to właśnie w czasie kolęd, dowiedziałem się o pewnej, spontanicznie zorganizowanej akcji Parafian z ulic Kaliskiej i Wieluńskiej. Otóż na wieść o odnawianiu stacji Drogi Krzyżowej, skrzyknęli się i zebrali środki potrzebne na renowację kolejnego obrazu. Tego samego dnia pewne małżeństwo również przekazało kwotę zabezpieczającą odnowienie jednej stacji.

   Wielkie Bóg zapłać składamy wszystkim zatroskanym o upiększanie naszej świątyni, wdzięczni jesteśmy za konkretne gesty i polecamy łaskawości Pana Boga dobrze mu znanych Dobrodziejów.

 Stowarzyszenie Katolickie Centrum Kultury w Gdyni, obok działalności w sferze kultury, od lat prowadzi działania pomocowe dla osób zgubionych przez system, osób z niepełnosprawnościami oraz osób wykluczonych - w ramach akcji #KACKpomaga.

   Dzięki dotacji z Narodowego Instytutu Wolności, w ramach Rządowego Programu Wspierania Rozwoju Organizacji Poradniczych 2022 - 2023, mogliśmy przygotować przyjazną i profesjonalną przestrzeń dla tej części naszej aktywności, naszej służby społeczeństwu Gdyni. Przy ulicy Łowickiej 44 w Gdyni - w dzielnicy Mały Kack - uruchomiliśmy PORT DLA RODZINY. Na potrzebujących czekają bezpłatne porady psychologów, prawnika, pedagogów, specjalistów w zakresie finansów oraz opieka duchowa. Wszystko w przyjaznej przestrzeni przygotowanej z myślą o rodzinach.

   Punkt jest czynny od poniedziałku do piątku w godzinach od 11.00 do 17.00. Jesteśmy dostępni mailowo: portdlarodziny@kackmalykack.pl, telefonicznie: 538 919 112,  oraz poprzez profil na FB @portdlarodziny. Nasi specjaliści dyżurują na miejscu w godzinach otwarcia Portu dla Rodziny, ale również umawiają się tak, aby dopasować się do potrzeb i możliwości rodzin szukających porady.

   Uroczyste otwarcie i poświęcenie Portu dla Rodziny będzie miało miejsce 23 stycznia br. o godzinie 14.00 z udziałem zaproszonych gości z rządu, samorządów oraz Narodowego Instytutu Wolności Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego. 

 Tak można by nazwać akcję zainicjowaną przez Samarytan na prośbę ks. Jana Wójcika z Rohatyna. Za tydzień przeprowadzą oni zbiórkę latarek i lamp kempingowych czy warsztatowych z zasilaniem akumulatorowym lub bateryjnym. Potrzebne też są akumulatory, powerbanki czy generatory prądu. Parafianie ks. Jana doświadczają nieustannych przerw w dostawach energii elektrycznej, dlatego tak bardzo potrzeba im mobilnych źródeł światła z możliwością ich ładowania w chwilach dostaw prądu. 

 Jak można się domyślać, chodzi o tytuł dwunastej stacji Drogi Krzyżowej, która w minionych dniach zawisła na północnej ścianie naszej świątyni. Dokładnie wpasowała się ona w czekający na nią świetlny okrąg, tworzony przez jedną z nowych lampek, oświetlających kolejne stacje Drogi Krzyżowej.    Nie trzeba być fachowcem, aby ocenić różnicę pomiędzy poprzednim, a obecnym stanem obrazu. Cieszymy się bardzo z kolejnego kroku w tym kierunku uczynionego i dziękujemy Panu Bogu, fundatorce tej renowacji oraz wykonawcy. Ten zaś podkreśla, że najistotniejszym problemem w jego pracy jest słabość materii, na której namalowany został obraz oraz jakieś poprzednie prace konserwatorskie, których raczej nie dokonywał fachowiec. Mnóstwo łatek przyklejonych na spodzie obrazu - wszędzie tam, gdzie niszczyć go zaczęły owady. Wszystko to dodatkowo pokryte zostało jakąś tajemniczą farbą (niewykluczone, że ołowiową, dla ewentualnego zabicia potencjalnych szkodników). Wszystko to razem stanowi jednak dodatkowy problem w odnawianiu tej serii obrazów.

    Umówiliśmy się z panem konserwatorem, że - ze względu na zbliżające się Święta oraz bliskość Nowego Roku - po kolejne dwa obrazy przyjedzie on w pierwszej połowie stycznia.  

   Każdy musi się z tym liczyć, bo wiadomo, że chwila rozstania z tym światem nadejdzie prędzej czy później.
   W miniony piątek dotarła do nas wieść o śmierci ks. Władysława Szulista. Odszedł do Pana we czwartek, w  uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najśw. Maryi Panny. Niegdyś pełnił funkcję wikariusza w naszej parafii.
   Z kolei wczoraj, o godz. 2.15, w wieku 82 lat zmarł, znany nam dobrze, pochodzący z tej wspólnoty, ks. Prałat Stanisław Cieniewicz.
   Wiadomo już, że pogrzeb śp. ks. Władysława odbędzie się w Lipuszu, w najbliższy wtorek, a uroczystości rozpoczną się Mszą św. o godz. 11.00. Natomiast pogrzeb ks. Prałata Stanisława Cieniewicza odbędzie się w jego tczewskiej parafii Matki Kościoła we środę o godz. 10.30.

   Po raz kolejny wracamy do tego tematu, bo pan konserwator zapowiedział, że najprawdopodobniej po niedzieli dostarczy nam odnowioną XIV stację, czyli Złożenie do grobu. Nie mamy wpływu na tempo jego pracy - tym bardziej, że w ostatnim czasie uległ przeziębieniu i musiał na kilka dni odłożyć działania konserwatorskie przy naszych obrazach.

   Wszyscy, liczni goście siódmego już Przeglądu Teatrów Amatorskich, któremu już od trzech lat patronuje śp. Marek Hermann, nasz parafianin, działacz społeczny, niejednokrotny przewodniczący Rady Dzielnicy Mały Kack oraz inspirator i współorganizator tego wspaniałego przedsięwzięcia.
   Dziś jest to już zupełnie inne wydarzenie, pod wieloma względami bogatsze i o zdecydowanie większym zakresie oddziaływania. Dziś do grona współorganizatorów weszli Miasto Gdynia oraz Narodowe Centrum Kultury. Dofinansowanie tego projektu popłynęło również ze środków budżetu państwa - od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. VII Kurtyna cieszy się patronatem honorowym Księdza Arcybiskupa Tadeusza Wojdy SAC Metropolity Gdańskiego, Pana Jarosława Sellina - Sekretarza Stanu w MKiDN oraz Głównego Konserwatora Zabytków, Pana Dariusza Drelicha - Wojewody Pomorskiego, Pana Wojciecha Szczurka - Prezydenta Gdyni oraz Obszaru Metropolitalnego Gdańsk-Gdynia-Sopot i Związku Piłsudczyków RP.

   Czy to możliwe? Pamiętamy przecież obawy i lęki, związane z tą pierwszą, rozczarowanie i żal, wywołane edycjami pandemicznymi, a tymczasem dziś rusza, z jeszcze większym rozmachem niż dotąd, Kurtyna siódma...