Chociaż w wielu sklepach (zwłaszcza tych wielkich) czas Bożego Narodzenia zbliżać się będzie wnet ku końcowi... to myśmy jeszcze przecież nie rozpoczęli adwentu i właśnie przeżywamy ostatnią niedzielę roku kościelnego, która z dalszej perspektywy jest błogosławieństwem. Zmusza bowiem do refleksji, do zastanowienia się nad sensem własnego życia, podejmowania wysiłków, owocności naszej pracy, a przede wszystkim naszej miłości do Pana Boga.
   W tym czasie Kościół daje nam do rozważenia sporo tekstów kierujących naszą uwagę na konieczność rozliczenia się z samym sobą, a ostatecznie z Bogiem. Zwróćmy uwagę choćby na Chrystusową przypowieść o dziesięciu pannach: mądrych i głupich. Okazuje się, że one wszystkie z wielką radością oczekiwały na przyjście oblubieńca. Żadnej nie można było zarzucić fałszywej intencji, a jednak... Gdy okazało się, że tym drugim zabrakło roztropności i poszły po oliwę, właśnie w tym - najmniej odpowiednim dla nich czasie - oblubieniec przybył. I nie zostały wpuszczone na ucztę weselną... Dlaczego?! Przecież były, czuwały, chciały... Co gorsza - gdy domagały się prawa udziału w uczcie, usłyszały słowa zgoła nieprawdziwe: Nie znam was... 
Warto przypomnieć sobie, że hebrajskie słowo jadah można tłumaczyć jako znać albo uznać. Wtedy należałoby to tłumaczyć jako: Idźcie precz, nie uznaję was. W tej sytuacji innego wymiaru nabrałoby pytanie: Dlaczego?
   No, cóż? Może warto zapytać samego siebie: A cóż ja tak naprawdę mam wspólnego z Bogiem? Zapytajmy o wspólnie spędzony czas, zainteresowania, lokalizację myśli w chwilach wolnych, o drobne gesty miłości i przywiązania. Tak jak w małżeństwie. Można się nad tym nie zastanawiać, ale wówczas istnieje niebezpieczeństwo, że w dniu Sądu sam Bóg może nam zadać pytanie: Co Ja mam z tobą wspólnego?

   Jakież pragnienia mogą mieć wierzący rodzice w stosunku do swoich dzieci? Chyba tylko, aby były zdrowe, dobrze się uczyły oraz wyrosły na porządnych ludzi i gorliwych katolików. A to przy najlepszych chęciach oraz maksimum wysiłku może być nie lada problemem z uwagi na bardzo szeroki asortyment dostępnych pokus. Jedną z nich jest brak posłuszeństwa w stosunku do rodziców i przełożonych. Inną - najprostsze w świecie lenistwo. Rodzice jednak, prosząc o chrzest dla własnego dziecka, zobowiązali się do wychowania go w wierze. To w dzisiejszych czasach jest również nie małym problemem.
   Jak sobie z tym poradzić? Doświadczenie, a nawet znajomość psychologii nie zawsze wystarczają. Jako ludzie wierzący wiemy doskonale, jak bardzo wiele zależy od Bożej łaski, którą można sobie na modlitwie wyprosić.
   Stąd właśnie w roku 2001, po przeżyciu rekolekcji we wspólnocie modli-tewno - ewangelizacyjnej Marana Tha w Gdańsku Oliwie, zrodził się pomysł podjęcia modlitewnego zobowiązania w intencji własnych (oraz cudzych) dzieci. Polega ono na codziennym odmawianiu zaledwie jednej dziesiątki różańca w grupie osób skojarzonej na wzór wspólnot Żywego Różańca.
   W naszej parafii w roku ubiegłym nie udało się takiej grupy rodziców zebrać, choć zdawać by się mogło, że ruszą całe tłumy... W tym roku propozycja padła na spotkaniu z rodzicami dzieci przygotowujących się do przyjęcia I Komunii św. Październik za pasem - to szczególna okazja. Może tym razem sformujemy choćby jedną Różę?

   Dlatego Pan Jezus, mówiąc o gorszycielach, nie powiedział, że takim będą wiązane kamienie młyńskie u szyi, ale że lepiej byłoby dla nich z tym obciążeniem pogrążyć się w toni morskiej niż cierpieć karę za gorszące innych działania. Jeszcze niedawno można było uśmiechać się pod nosem na wzmiankę o unifikacji płci, ale dziśniestety, nie w kabaretach, ale w rządowych instytucjach i na sali sejmowej roztrząsa się „konieczność" zrównania chłopców z dziewczynkami. (Kiedy kolej na ogień i wodę? Bo to chyba też tylko kwestia czasu...)
   Gdyby nie zaskakująca skuteczność w tym względzie obłąkańców z Zachodu, można by machnąć ręką i z politowaniem pokiwać głową. Niestety jest inaczej. Otóż wobec działających w tamtych krajach projektów brutalnego odzierania z niewinności najmłodszych, koniecznie trzeba zająć stanowisko. Jest rok do wyborów, a więc chyba będą musieli się liczyć z elektoratem...
   Rodzi się przerażające pytanie o celowość useksualniania na siłę przedszkolaków, a w ślad za tym dzieci i młodzieży szkolnej. I to w sposób perwersyjny!
   Każdy na drodze swego dorastania przeżywał moment przebudzenia seksualnego. Rozpoczynało się wówczas zainteresowanie płcią przeciwną, wyciągania ręki (na różne sposoby) po ów zakazany owoc. Ileż w tym było tajemniczości, przygody, odkryć i rozczarowań. Zawsze jednak w tle płonęła świadomość, że zapuszczanie się w te rejony może zaowocować grzechem. Dziś pojęcie grzechu zostało zresetowane i dlatego dozwolone ma być nawet to, co jest sprzeczne z moralnością i zdrowym rozsądkiem. Ciekawe dlaczego nadmiaru energii - jeśli on istnieje - nie kieruje się w stronę tak zaniedbanego dziś patriotyzmu zamiast gorszyć maluczkich?
   To już było, ale się skończyło... potopem, zagładą Sodomy i Gomory czy upadkiem Rzymu. Potrzebna nam powtórka? Protestujmy.

   W każdy pierwszy czwartek miesiąca, zwłaszcza podczas całodziennej adoracji Najświętszego Sakramentu, modlimy się o powołania do służby Bożej oraz o wierność dla tych, którzy już ją pełnią. Mimo, że od kilku już lat istnieje taka sposobność, adoracja ta nie może doczekać się pełnej akceptacji wiernych naszej parafii. Raczej niewiele osób przychodzi na te spotkania z Panem. Nie znaczy to jednak, że troska o powołania nie jest nam bliska. Jako duszpasterze jesteśmy wdzięczni za codziennie zanoszone modlitwy za kapłanów i o liczne powołania do służby Bożej. Ta modlitwa bardzo jest potrzebna i daje się odczuć jej błogosławione działanie. Niemniej jednak wciąż trzeba przypominać owo Chrystusowe wezwanie: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, aby wyprawił robotników na żniwo swoje.

   Co prawda w naszej ojczyźnie wciąż jeszcze możemy się szczycić dość znaczną, choć pewnie nie wystarczającą, liczbą powołań, a średnia wieku kapłanów w Polsce nieznacznie przekracza 40 (we Francji natomiast, przy braku powołań, wynosi ona grubo ponad 70). To daje nadzieje na najbliższą przyszłość, że Słowo Boże będzie wśród nas siane. Chodzi jednak jeszcze o kilka aspektów tego samego zagadnienia. Po pierwsze o to, by powołani - zarówno ci, którzy już są, jak i ci, który Bóg dopiero wezwie - byli , jak o to się modlimy - święci i godni. Po drugie: modlić się winniśmy o skuteczność tych działań, która zależy nie tyle od zastosowanych środków technicznych ewangelizacji, ale przede wszystkim - jak to nas poucza Pan Jezus - od rodzaju gleby. Jeśli jest ona żyzna i nie zachwaszczona, oczyszczona z kamieni, wówczas przyjmuje z radością ziarno i wydaje obfity plon. Na takiej bogatej glebie zdecydowanie łatwiej też rozbudzić powołania zarówno do kapłaństwa jak i stanu zakonnego, w szczególności do zakonów żeńskich. Mobilizujmy się więc wszyscy nie tylko z okazji pierwszych czwartków miesiąca, ale i częściej w naszych modlitwach o liczne i dobre powołania do służby Bożej oraz w procesie wychowania młodzieży, ukazując piękno życia oddanego Stwórcy.

   Piękny miesiąc maj z jego soczystą zielenią, rozkwitającym kwieciem i coraz liczniejszymi dniami pełnymi słońca, zwykle dobrze się kojarzy. To też czas uroczystości pierwszokomunijnych oraz bierzmowań. Mówimy o nim również: miesiąc zakochanych.
   W naszej Ojczyźnie możemy mówić o zakochanych w Matce Najświętszej - to ci wszyscy, którzy dekorują kapliczki przydrożne lub krzyże po to, by się modlić przy nich do Matki Pięknej Miłości. Do dziś wiele takich rozmodlonych grup można spotkać, jadąc samochodem po polskich drogach.
   Tradycyjnie mamy też okazję oddania czci Matce Najświętszej w znanych od wieków nabożeństwach majowych. Kiedyś przyciągały one więcej osób niż obecnie - śpiew litanii rozlegał się w kościołach podczas nabożeństw organizowanych zwykle osobno: dla dzieci i dorosłych. To tam młodsze pokolenia uczyły się od starszych maryjnych śpiewów i prostej, ludowej pobożności maryjnej, owego prostodusznego zawierzenia Matce i powierzania Jej wszystkich swoich radości oraz kłopotów.
   Dziś świat w pewnym sensie oszalał - na nic nie ma już czasu, a już najmniej na sprawy religijne. Pewnie dlatego majowe nabożeństwa nie są już oblegane tak jak dawniej, a dzieci nie znają już popularnej niegdyś pieśni Chwalcie łąki umajone. Ta  właśnie sytuacja prowokuje do poszukiwania rozwiązań. Nie możemy przecież dopuścić, aby w świątyniach naszych ustały pienia ku czci Królowej Polski. Dlatego usilnie zachęcamy dzieci do wspólnej modlitwy ku Jej czci w dni powszednie o godzinie 17.00. Prezentowane są na nich w tym roku sanktuaria w jakimś sensie związane z osobą św. Jana Pawła II. Dorosłych natomiast zapraszamy - w pewnym sensie eksperymentalnie - na nabożeństwa dla nich i dla młodzieży o godz. 20.30. Niektórzy na tę informację zareagowali entuzjastycznie, inni zaś (zwłaszcza starsi) sceptycznie. Zobaczymy, jaki będzie efekt. W każdym razie jest to danie okazji nawet tym, którzy do późna pracują, a przyznać trzeba, że atmosfera wieczornej modlitwy ku czci Matki Bożej, kończącej się Apelem Jasnogórskim, jest wyjątkowa.

   Dzisiejszą niedzielą rozpoczynamy w całej Polsce VI Ogólnopolski Tydzień Biblijny. Inicjatywa ta ma zwrócić naszą uwagę na Słowo Boże, zachęcić do czytania Pisma Świętego i refleksji nad nim. Chociaż jest wiele sposobów na poznawanie Biblii, to jednak sami wiemy jak często brakuje na to czasu czy po prostu motywacji, by po nią sięgnąć. Czasem tak po prostu Pismo Święte jest dla nas mało zrozumiałe albo nieprzystępne.
   Jednym z najczęściej powtarzanych problemów jest brak czasu. A jeżeli już ten czas mamy, to w drodze do pracy albo w kolejce do lekarza. Trudno jednak mieć zawsze Biblię przy sobie, no i samo wyciągniecie jej wymaga niemałej odwagi... Dzisiaj jednak prawie każdy z nas ma tablet czy telefon w którym można zainstalować np. aplikację „Pismo Święte PL". Program ten zawiera całą Biblię, można w nim zobaczyć czytania odczytywane z ambony, wyszukiwać cytaty, modlić się brewiarzem. Komórkę mamy zawsze przy sobie, a razem z nią możemy mieć także i Pismo Święte.
   Dla ludzi, którzy żyją w ciągłym ruchu - często poruszają się samochodami, biegają, lubią długie spacery - ciekawą propozycją jest biblia w mp3. Na stronie www.ps-po.pl możemy znaleźć nagrania poszczególnych Ksiąg podzielonych na rozdziały. Wystarczy zgrać je sobie na płytę, bądź odtwarzacz i w ten sposób jeszcze lepiej wykorzystać czas, nie zmieniając swoich przyzwyczajeń.
   Jest wiele serwisów internetowych, które oferują codzienną subskrypcję czytań, jak chociażby serwis www.mateusz.pl. W internecie można także znaleźć wiele planów czytania Pisma Świętego podzielonych np. na trzy lata, czy odnaleźć wiele konferencji tłumaczących Pismo Święte. Dużą popularnością cieszą się chociażby nagrania ks. Piotra Przyborka, który niedawno głosił u nas jedną z katechez dla dorosłych. Nagrania te znajdziemy m.in. na stronie www.antoni-reda.pl.
   Jest pewnie jeszcze wiele innych - te są tylko pewną propozycją, by spróbować sięgnąć do księgi Słowa Bożego. Wszystko, co Pan Bóg chciał nam powiedzieć, tam się znajduje. Na koniec przyda się pewna uwaga. Zawsze gdy szukamy czegoś związanego z Pismem Świętym, należy sprawdzić źródło i autora. Istnieje wiele złych tłumaczeń Biblii; książki bądź materiały, które nie pochodzą z katolickich wydawnictw; strony czy nagrania, które zawierają błędy. W końcu wysiłek poznawania i czytania Pisma Świętego ma nas do Boga zbliżyć, a nie oddalić.

   Jesteśmy przyzwyczajeni do wizerunku Jezusa na krzyżu. Widujemy krzyż w kościele, w domu, w szkole, w miejscach pracy, w urzędach. Niedawno, szukając czegoś w internecie, znalazłem nieco inny wizerunek Chrystusa ukrzyżowanego. Jest On na nim przybity do... palmy. Wizerunek ten daje wiele do myślenia w kontekście dzisiejszej Niedzieli Palmowej.
   Zauważmy, że opisy męki Pańskiej ukazują nam tę bliskość palmy i krzyża. W dzisiejszej Ewangelii, która jest odczytywana podczas procesji z palmami, słyszymy o ludziach, którzy dowiedziawszy się, że Jezus zbliża się do Jerozolimy, rzucali przed Nim swe płaszcze i witali go machając palmami i wykrzykując Hosanna Synowi Dawida. Ten sam tłum, w opisie Męki Chrystusa, który usłyszymy po czytaniach, wykrzykuje żeby ukrzyżowano Go, a uwolniono Barabasza. Sytuacja ta jest bliska naszej ludzkiej naturze. Również i my, gdy żyjemy zgodnie z nauką Chrystusa, jesteśmy tymi, którzy Go wychwalają. Jednak grzesząc, a jeszcze gorzej, gdy trwamy w tym grzechu i nie widzimy potrzeby zerwania z nim, ciągle go powtarzając, zamieniamy się w tych, którzy krzyczą o śmierć Chrystusa.
   Wracając do wspomnianego wcześniej wizerunku Jezusa przybitego do palmy - tą palmą może być nasza obłuda, zakłamanie, czy też fałszywość przed sobą, przed innymi i przed samym Bogiem. Nieraz może chodzimy do kościoła i udajemy tam kogoś świętego, mimo, że nasze codzienne życie nie jest wzorcowe. Może kim innym jesteśmy przed rodziną, a kimś innym przed znajomymi. Takie przykłady można mnożyć. Każdy z nas sam wie, w czym niedomaga i czym odwraca się od Boga. Ale Pan Bóg chce, abyśmy naprawili swoje niedoskonałe relacje z Nim i z bliźnimi.
   Pozostał nam ostatni tydzień do Świąt Wielkanocnych. Warto uświadomić sobie naszą grzeszność, udać się w tym czasie do spowiedzi i przeżywać Święta z Chrystusem, a nie w przywiązaniu do grzechu i świadomości, że to my własnymi grzechami Go ukrzyżowaliśmy. 

   Wiadomo, że przykazania kościelne inspirowane są prawem Bożym, ale ustalane przez ludzi odpowiedzialnych za Kościół. Dlatego inne ich brzmienie odnaleźć możemy w Kościele niemieckim, inne we włoskim, a inne w Polsce. Tak się składa, że przed kilkunastu laty zostały one zmodyfikowane, co przyczyniło się do powstania szeregu nieporozumień wśród wiernych.
   Dla uporządkowania kwestii związanych z przykazaniami kościelnymi ( nazywanymi w niektórych krajach po prostu przepisami kościelnymi), Episkopat Polski podjął 13 marca br. uchwałę W sprawie zatwierdzenia IV przykazania kościelnego i promulgacji jednolitego tekstu przykazań kościelnych po ich nowelizacji wraz z wykładnią.
   Obecnie więc brzmią one tak:
1. W niedziele i święta nakazane uczestniczyć we Mszy świętej i powstrzymać się od prac niekoniecznych.
2. Przynajmniej raz w roku przystąpić do Sakramentu Pokuty.
3. Przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym, przyjąć Komunię św.
4. Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w czasie Wielkiego Postu powstrzymywać się od udziału w zabawach.
5. Troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła.
   Jak wynika z nowego brzmienia przykazania IV, okres formalnego zakazu zabaw został ograniczony do Wielkiego Postu. Nie zmienia to jednak w niczym dotychczasowego charakteru każdego piątku jako dnia pokutnego, w którym katolicy powinni modlić się, wykonywać uczynki pobożności i miłości, podejmować akty umartwienia siebie przez wierniejsze wypełnianie własnych obowiązków, zwłaszcza zaś zachowywać wstrzemięźliwość (por. kan. 1249-1250).
   Należy jeszcze dodać kolejne wyjaśnienia:
- Post obowiązuje w Środę Popielcową i w Wielki Piątek wszystkich między osiemnastym a sześćdziesiątym rokiem życia (zob. KPK 1251-1252).
- Wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych obowiązuje w Środę Popielcową oraz piątki całego roku z wyjątkiem uroczystości (zob. KPK 1251). Dotyczy wszystkich, którzy ukończyli czternasty rok życia.

   Chciejmy osłodzić gorzką Mękę Chrystusa. Po prostu bądźmy przy Nim. To ostatnie słowa z ubiegłotygodniowych zamyśleń właśnie nad znaczeniem nabożeństwa Drogi Krzyżowej dla naszego życia duchowego. Pomimo zachęt i apeli niewiele tu się zmienia w zakresie frekwencji. Nadal przy Chrystusie trwają ci najgorliwsi.
   Można oczywiście powiedzieć, że to zbyt wcześnie, że niektórzy dopiero wracają z pracy. Możliwe, ale przy obecnym bezrobociu i wielu ludziach będących już na emeryturze, ale za to sprawnych i spacerujących po mieście, stanowi to pewien wyrzut sumienia.
   Ostatnio ks. Krzysztof zaproponował, by przygotować innego rodzaju Drogę Krzyżową, przygotowaną wspólnie z młodzieżą. Niby nic nowego, praktyka znana również i w naszym mieście - Droga Krzyżowa ulicami Kacka. Nie jest to tak zupełnie proste, należy bowiem taki przemarsz odpowiednio wcześniej zgłosić w Zarządzie Dróg i Zieleni, uzyskać pismo zwrotne i wówczas można organizować nabożeństwo na ulicach. Ponieważ spotkanie Rady Duszpasterskiej ma się odbyć dopiero we środę, należało jeszcze przed tym terminem złożyć pismo i niejako bez zasięgnięcia opinii tego gremium działać. Spodziewać się należy, że przeszkód pod tym względem nie będzie. Chodzi natomiast o to, aby skoro procesja z Chrystusowym krzyżem przechodzić będzie dosłownie pod oknami wielu spośród nas - dołączyć do owego pokutniczego grona jako wyraz zadośćuczynienia za nasze grzechy.
   Nabożeństwo rozpocząć by się miało na placu sportowym przy ul. Wieluńskiej. Ks. Krzysztof mówi, że będzie to stacja Ogrójca, której przecież nie ma w tradycyjnej Drodze Krzyżowej, ale to miejsce było naprawdę początkiem Chrystusowych boleści. Potem już kolejne stacje wprost na ulicach: Wieluńskiej, Kaliskiej, Lipnowskiej, Olkuskiej - by wejść na plac kościelny. Zakończenie tego nabożeństwa będzie miało miejsce już w kościele. Tam też będzie można przyjąć Komunię św. dla uzyskania odpustu zupełnego.
   Zgodnie z zapowiedzią zawartą w ogłoszeniach parafialnych, nabożeństwo to ma się odbyć w pierwszy piątek miesiąca kwietnia. Zaplanujmy sobie wolny  czas na tę wyjątkową Drogę Krzyżową i zachęcajmy wszystkich. Niechże choć pod koniec Wielkiego Postu uraduje się Pan Jezus naszym zainteresowaniem dla Jego Męki, którą ostatecznie podjął w naszym interesie...

   Pewnie trudno liczyć na to, że nabożeństwa Drogi Krzyżowej osiągną w obecnych czasach ten poziom frekwencji, jaki pamiętamy z dzieciństwa. Toć przecie potoki głów sunęły niegdyś co piątek do kościoła, a - pamiętam jako ministrant - w samej świątyni, idąc z akolitką obok krzyża, należało bardzo uważać, by nie podpalić kogoś płomieniem świecy lub nie oblać woskiem - taki był tłok. Kto nie zajmował miejsca w ławce nie miał szans by przyklęknąć na słowa "Kłaniamy się Tobie, Panie Jezu Chryste i błogosławimy Ciebie".
   Teraz wielu ma prawdopodobnie po prostu za dobrze i Pan Bóg wydaje się im być niepotrzebny. Zdrowie, młodość, pozycja czy zamożność nie trwają wiecznie. Fortuna zwykle kołem się toczy i nie wiadomo, kogo zahaczy... Tymczasem wiemy przecież, że jest jeszcze inne, doskonalsze, bo wieczne życie. Aby stać się jego udziałowcem, należy bardzo roztropnie kierować swoją doczesnością i przede wszystkim nieustannie trwać w łączności z Bogiem. Mistrzowie życia duchowego podpowiadają, że jednym z najdoskonalszych środków budowania pobożności jest rozważanie Męki naszego Pana Jezusa Chrystusa. To powtarza się w każdy piątek wielkopostny. Warto korzystać z tego daru nie oglądając się na innych. Niezależnie więc od frekwencji na tych nabożeństwach, my bądźmy, przylgnijmy całym sercem do Chrystusowego krzyża i chciejmy osłodzić Jego gorzką mękę - jak Matka Najświętsza, jak Weronika, jak Szymon. Po prostu bądźmy przy Nim.