Nie ma katolickiej świątyni bez tabernakulum, czyli specjalnego, często bogato złoconego i zdobionego sejfu, w którym przechowywany jest konsekrowany chleb  Ciało Chrystusa. W tabernakulum umieszcza się dużą konsekrowaną hostię wystawianą w monstrancji do publicznej adoracji Najświętszego Sakramentu oraz Ciało Chrystusa, które nie zostało rozdane i spożyte podczas Mszy Świętej. Tabernakulum może być umieszczone zarówno w prezbiterium świątyni, jak również przy bocznym ołtarzu lub w specjalnie przygotowanej kaplicy znajdującej się w pobliżu prezbiterium. O lokalizacji tabernakulum i szczególnej obecności w nim Boga wszystkim wchodzącym do kościoła przypomina znajdująca się zwykle tuż obok niego tzw. wieczna lampka. Jeśli świeci to znaczy, że Pan Jezus ukryty pod postacią chleba, jest w danej chwili w miejscu swojego przechowywania. Przechodząc przed tabernakulum powinno się przyklęknąć, dotykając prawym kolanem podłoża, aby w ten sposób wyrazić wiarę w Boga i szacunek wobec Tajemnicy Jego Wcielenia.
   Polska nazwa tabernakulum jest przekładem łacińskiego słowa tabernaculum, które oznacza: namiot. Stanowi to nawiązanie do Namiotu Spotkania, czyli przenośnej świątyni, w której naród izraelski miał przechowywać Arkę Przymierza (skrzynię zawierającą laskę Aarona, dzban z manną i dwie kamienne tablice z tekstem Dziecięciu Przykazań)  znak obecności Boga i Jego działania pośród ludzi w czasach starotestamentalnych.