W Piśmie Świętym znajdujemy wiele fragmentów, z których wynika, że osoby nauczane przez Pana Jezusa i Apostołów, słuchając ich, przyjmowały postawę siedzącą (np. Łk 2,46; 10,39; 1 Kor 14,30; Dz 20,9). Wydaje się to całkiem naturalne - jest to przecież postawa typowa dla ucznia. Przyjęcie tej wygodnej pozycji ciała ułatwia osiągnięcie skupienia, pozwala przez to na lepsze przyswajanie i rozważanie słuchanego Słowa Bożego. Dlatego postawę siedzącą podczas Mszy Świętych i innych liturgii przyjmuje się zwykle podczas czytań z Pisma Świętego (z wyjątkiem Ewangelii) oraz wyjaśniających je homilii i kazań.

   Postawa siedząca symbolizuje również poczucie bliskości z tymi, którzy - tak jak my - są przybranymi dziećmi Boga i razem z nami stanowią Kościół jako Wspólnotę. Siedzenie obok siebie jest bowiem wyrazem zażyłości - w relacjach międzyludzkich nie przy każdym człowieku zdobywamy się na odwagę, by usiąść. Tymczasem, jako uczniowie Chrystusa, jesteśmy przez Niego wezwani, aby wspólnie zasiadać do jednego stołu eucharystycznego i modlić się za siebie nawzajem.

   Musimy pamiętać, że postawa siedząca, jak każda inna podczas liturgii, winna wyrażać szacunek względem Tego, z który chcemy się w niej spotkać - Boga. Nie powinna także utrudniać tego spotkania innym, rozpraszając ich skupienie. Dlatego siedząc podczas liturgii, nigdy nie zakładajmy nogi na nogę, nie wyciągajmy nóg przed siebie ani nie „bawmy się" stopami. Najwygodniej i najstosowniej jest, gdy w czasie przyjmowania postawy siedzącej nasze dłonie spoczywają na kolanach.