Postawa klęcząca w liturgii

 (...) aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano, istot niebieskich i ziemskich i podziemnych (Flp 2,6-11).

W języku liturgii postawą klęczącą określa się zarówno dłuższą postawę modlitewną, którą cechują zgięte kolana i złożone ręce, jak również chwilowy gest zwany przyklęknięciem.

            W księgach samego tylko Nowego Testamentu znajduje się aż 59 wzmianek
o przyjęciu postawy klęczącej podczas modlitwy. Przykład modlitwy na klęczkach dał sam Chrystus, modląc się w Ogrodzie Oliwnym (Łk 22,41). Zwyczaj klękania przed świętymi przedmiotami oraz podczas niektórych momentów liturgii upowszechnił się w Kościele
w IV wieku.

            Przyjmowanie postawy klęczącej podczas Mszy Świętych, innych liturgii i modlitw wyraża:

1.      Uwielbienie Boga, adorację, pokorę wobec Najwyższego - klękając człowiek uznaje swoją małość wobec Boga - Stwórcy Wszechświata, który bezinteresownie, z wielkiej miłości zbawił ludzi i działa pośród nich w cudowny sposób
(np. przychodząc pod postaciami chleba i wina w Eucharystii).

2.      Pokutę - skruchę człowieka rozumiejącego własną niedoskonałość, który wie,
że nie może stawiać się na równi z Bogiem. Św. Hieronim uczył,
by przyklęknięciu ciała towarzyszyło także "przyklęknięcie serca".

3.      Błaganie, prośbę - o przebaczenie grzechów i pomoc, opiekę Boga.  

Poprzez przyklęknięcie w kościele oddaje się cześć przede wszystkim Chrystusowi obecnemu w tabernakulum, gdy przechodzi się przed nim. Podczas przyklękania klęka się zawsze na prawe kolano i nie czyni się przy tym żadnych gestów, np. znaku krzyża.
Kolanem należy wyraźnie dotknąć posadzki. Nie może to być tylko "dygnięcie".

Gdy przechodzimy przed Panem Jezusem wystawionym do adoracji w Najświętszym Sakramencie, cześć oddajemy mu poprzez klęknięcie na dwa kolana. Przyklękamy najpierw na prawe kolano, a potem dostawiamy do niego kolano lewej nogi. Wstajemy zaś najpierw lewą nogą. Nie klękamy na obydwa kolana równocześnie. Na jedno kolona przyklękamy przed Najświętszym Sakramentem jedynie wtedy, gdy stan zdrowia utrudnia nam wyrażenie czci wobec obecnego pośród nas Chrystusa poprzez klękniecie
na dwa kolana.