Ten rodzaj pytań, mających wyraźną formę oskarżenia pada niejednokrotnie, gdy dochodzi do jakichś nieszczęść, kataklizmów czy tragedii. Pytają ludzie, gdzie był Pan Bóg, w odniesieniu do tragedii obozów koncentracyjnych, śmiertelnej choroby dziecka, trzęsień ziemi... Ten rodzaj oskarżającej „ciekawości" można usprawiedliwić jedynie ignorancją. Dlaczego? Wiadomo przecież, że Bóg jest miłością, że z miłości stworzył człowieka i z miłością wciąż roztacza nad nim opiekę. Może więc nasuwać się wątpliwość o źródło cierpień ludzkich. Ta zostaje jednak po części wyjaśniona dzisiejszym fragmentem ewangelii: Pan Jezus, dokonawszy cudu uzdrowienia, tłumaczy zgorszonym Żydom, że owa nieszczęśnica przez osiemnaście lat trzymana była na uwięzi przez złego ducha. Nie chodziło tu jednak o stan choroby psychicznej, czy opętanie - wszyscy widzieli, że cierpiała z powodów czysto somatycznych. Oczywistym jest, że to nie Pan Bóg zsyła na ludzi nieszczęścia, czasem tylko je dopuszcza. Dlaczego? A to już jest Jego tajemnica, którą być może poznamy na tamtym świecie.

   Dla wyjaśnienia można jeszcze powiedzieć, że Pan Bóg wznosi nad nami niejako parasol ochronny. Każdy jest w stanie pod nim się zmieścić. Chyba, że pocznie oddalać się od Boga, że zapragnie „wolności", zechce uwolnić się od tej - rzekomo krępującej go - opieki. Wtedy jednak trafia pod wpływy złego, a skutki tego są już do przewidzenia.