Ostatnia godzina... Antychryst... Wielu antychrystów... - to refleksje św. Jana, ucznia Pańskiego na koniec czasów. Tak mu się przynajmniej wydawało. Świat natomiast trwa nadal, mimo kolejnych zapowiedzi końca świata. Powtarza się jednak nieustannie to samo zjawisko: odstępstwo „naszych".  Pisze bowiem św. Jan, że „wyszli oni z nas, lecz nie byli z nas". A dlaczego nie byli z nas? Bo byli innego ducha. Rozumiemy teraz, dlaczego Pan Jezus tak bardzo nalegał na wspólnotową modlitwę i trwanie we wspólnocie.

   To tak, jak w małżeństwie - jeśli małżonkowie wiele czasu spędzają ze sobą, jeżeli dużo ze sobą rozmawiają, to z czasem kształtuje się między nimi prawdziwa przyjaźń, którą łacińska maksyma oddaje w formie „unum velle, unum nolle" - „jedno (tego samego chcieć), jedno (tego samego nie chcieć)". Następuje bowiem zbliżanie stanowisk, otwieranie sobie nawzajem oczu na to, czego jedna ze stron nie dostrzega, ale poprzez rozmowę jest w stanie zwrócić na to uwagę i docenić wagę problemu. Wyczuwa się wówczas, że „są oni jednego ducha".

   O to chodzi również i w Chrystusowych wspólnotach - przez częste jednoczenie się z Nim na modlitwie i to modlitwie wspólnej, jej członkowie korzystają z obietnicy Pana „gdzie dwaj albo trzej zgromadzeni są w imię Moje, tam ja jestem pośród nich obecny". Jeśli wówczas są otwarci na działanie Bożego ducha, stają się jednością i trwają w prawdzie. Łatwo przecież zrozumieć, że ktoś pozostający na uboczu, poza wspólnotą, prędzej pobłądzi nawet nie zdając sobie z tego sprawy. I to właśnie jest często zarzewiem rozłamów. Korzystajmy więc z rady mądrego Jana i łączmy się we wspólnotach, poddając się tym samym działaniu Bożego Ducha, a nie będzie pośród nas rozłamów.